Η ίδια η ζωή, ανάχωμα του ονείρου μας

Πότε θα σε δω;

Οι μέρες περνούν κι ο χρόνος με προσπερνάει.

Η ζωή έγινε ανάμνηση κι οι αναμνήσεις η μόνη επαφή με την πραγματικότητα.

Πότε θα φανείς;

Να ξεχάσω τις έγνοιες μου και να θυμηθώ την αγκαλιά σου.

Να ηρεμήσω την θάλασσα εντός μου που μόνο φωνάζει το όνομά σου.

Πλησιάζει η μέρα της αντάμωσης;

Ή κι αυτή κλείστηκε σε καραντίνα μαζί μας;

Η λύτρωση είναι άπιαστο όνειρο, ανακριβής ευχή ή δώρο που χάθηκε στο δρόμο;

Αξίζει η τόση υπομονή;

Πότε θα σε δω;

Ανάθεμα τον κόσμο που με κρατάει μακριά σου.

Η ίδια ζωή, ανάχωμα του ονείρου μας.

Η καθημερινότητα άχρωμη, άγευστη, ανίκητη.

Αυτό το «α» μόνο εσύ το καταργείς.

Μα δεν είσαι εδώ κι έτσι το υπομένω άθελά μου.

Θέλω να γυρίσεις.

Να ‘ναι ένας εφιάλτης όλο αυτό που ζούμε.

Να ξυπνήσω και να αναπνεύσω καθαρό αέρα.

Χωρίς μάσκα.

Μια τζούρα ζωής προσμένω.

Κι εσένα.

Θέλω να σε δω.

Δεν αντέχω άλλο μακριά σου.

Πνίγομαι στις ανασφάλειές μου και δεν πιστεύω στα παραμύθια.

Πνίγομαι στα συναισθήματά μου.

Μα δεν είσαι εδώ, δεν μπορείς να με σώσεις…

Έλα τουλάχιστον όσο κοιμάμαι.

Άσε με για λίγο, να χαθώ.

Επίτρεψέ μου, να λυγίσω.

Μονάχα μέχρι το πρωί μείνε δίπλα μου.

Κι ύστερα φύγε.

Την πήρα τη δύναμη μου.

Αύριο πάλι…

Φιλίνα Ιγνατιάδου