Ο Ήλιος μου

Ήταν Κυριακή πρωί. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Ότι πρέπει για βόλτα, συλλογίστηκα. Ετοιμάστηκα και βγήκα να περπατήσω στη θάλασσα, το μόνο μέρος που με ηρεμεί πλέον. Κάθησα σε ένα βράχο και εμπρός μου απλωνόταν το απέραντο γαλάζιο. Σκεφτόμουν τα ταξίδια που είχα κάνει, μα κι εκείνα που σχεδίαζα, όταν οι συνθήκες θα το επέτρεπαν. Ξαφνικά, φωνές μου απέσπασαν την προσοχή. Ένα ζευγάρι είχε έρθει και λογομαχούσε σχεδόν δίπλα μου, ταράζοντας την ησυχία που υπήρχε γύρω μου μέχρι πρότινος. Έδειχναν να μην τους νοιάζει το ότι τους άκουγα. Ίσως να μην με είχαν καν αντιληφθεί. Λογομαχούσαν για ώρα ώσπου τελικά έφυγαν, παίρνοντας δρόμους χωριστούς.

 

Έμεινα εκεί να τους βλέπω να απομακρύνονται. Άναψα ένα τσιγάρο και οι αναμνήσεις δεν άργησαν να έρθουν. Απέναντί μου η θάλασσα ήρεμη, στα νερά της αντανακλούνταν οι ακτίνες του ήλιου. Μα, πόσες φορές από μια ηρεμία δεν έρχεται η τρικυμία και τα κύματα πολλές φορές καταπίνουν ολόκληρους κόσμους; Οι άνθρωποι είμαστε παράξενοι. Ψάχνουμε την αγάπη και μερικές φορές όταν τη βρίσκουμε δεν την κρατάμε. Δεν κάνουμε κάτι ουσιαστικό για να την κρατήσουμε. Χρειάζεται συνεχής αγώνας και από τις δύο μεριές. Να είσαι ολοκληρωτικά εκεί, χωρίς κακία, χωρίς εγωισμούς. Να κοιτάς τον άλλον και να σου κόβεται η ανάσα. Να μην υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν όσα νιώθεις. Να μην μπορείς να τα εκφράσεις. Εκτίμηση, σεβασμός, θαυμασμός και τα μάτια μόνο να λάμπουν. Να μπορεί να καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον χωρίς να λέει τίποτα. Να είστε ένα!

 

Τι γίνεται όμως όταν η ζωή έχει άλλα σχέδια και για τους δύο σας και δεν μπορείς να είσαι με την αγάπη της ζωής σου; Να είναι ο ένας ο ήλιος του άλλου; Να τον ζεσταίνεις με την αγάπη σου και να είναι οι ηλιαχτίδες σου που του ζεσταίνουν την καρδιά; Η αληθινή αγάπη δεν τελειώνει. Δεν τη σταματά κανένα εμπόδιο. Ακόμα και όταν δεν είσαι με τον άλλον, γνωρίζεις πως όταν χρειαστεί κάτι ο ένας από τους δύο, ο άλλος θα είναι εκεί για αυτόν.

 

Σήκωσα το βλέμμα μου στον ουρανό. “Λένε ότι η αληθινή αγάπη έρχεται στη ζωή σου μια φορά, ή καθόλου”, ψιθύρισα και τότε χαμογέλασα. Γιατί εγώ ήμουν τυχερή που ήρθε στη ζωή μου. Άλλωστε, ποτέ δεν ξέρεις με τα παιχνίδια που μας παίζει η μοίρα. Μπορεί κάποτε να ξαναβρεθούμε. Εγώ ξέρω τουλάχιστον ένα πράγμα, ότι θα θυμάμαι πάντα τον Ήλιο μου! Τον Ήλιο μου που μου ζέσταινε την καρδιά και την ψυχή.