Γράμματα στη Θεά Αθηνά – Δ

Σαν το σωστό κομμάτι παζλ κούμπωσε…

Δηλαδή κι αν η μοίρα δεν είναι αυτό που νομίζουμε; Τόσα αναπάντητα ερωτήματα στη θάλασσα των σκέψεων μου κι απόψε. Δε φταίει αυτή η κοπέλα σε τίποτα, προσπαθεί να θρυμματίσει την προσοχή μου και να κερδίσει λίγα κομμάτια αυτής της νίκης, αλλά δε θα προκύψει κάτι τέτοιο. Μοιάζει μάταιο κι ακόμα δεν είμαι αρκετά πιωμένος για να σκεφτώ. Είναι μια μάταιη κίνηση στην κλειδαρότρυπα της ευτυχίας μας, μια κλειδαρότρυπα που το μόνο που έχει κλειδωμένο, είναι το ενδιαφέρον σου και την απαράλλαχτη σιωπή των κανόνων μου που δε σπάω ακόμα και αν το δώρο είναι να σε ξαναγγίξω μέσα στον καταιγισμό των συναισθημάτων μας.

Κρίμα η κοπέλα. Περιμένει, αλλά όσο κι αν περιμένει δε θα αλλάξει κάτι στο πηλίκο του έρωτά της. Δεν μπορώ να την κοροϊδεύω. Τα φτυσοκολλήματα είναι για παιδάκια και ανέραστους, για κενούς και τηλεορασάκηδες. Εμένα με διακατέχει ανοσία σε τέτοια. Και πάλι όμως ζήτησα το παράλογό μου. Να φύγει γιατί θα ξενερώσει. Είναι εδώ, είναι μικρή και νομίζει ότι αλλάζει κάτι… τίποτα… έστω;; Μπα, ίσως;; Δεν παίζει…

Το μπουρδούκλωμα των συναισθημάτων μου για σένα θα με ‘χει για πάντα να μπαίνω στον υπέροχο κόσμο που βασιλεύει το χαμόγελό σου, μ’ ένα λουλούδι που σου αφιερώνω καταθέτοντάς το στην υπέροχη ψυχή σου που τόσο λάτρεψα… Μα, αφού ήσουν εσύ! Πώς να αλλάξω αυτό που σαν το σωστό κομμάτι παζλ κούμπωσε… αυτό που έγραφε στη ζωή μου σαν να είχαν ευθυγραμμιστεί τα αστέρια και το σύμπαν πίστευε σε μας. Αφού έφερες το rock n roll στην καθημερινότητά μου. Όχι τη μουσική, η μουσική αυτή υπήρχε ήδη, μα έφερες το αίσθημα! Αφού μαζί σου η ζωή ήταν συναυλία πάνω της. Στην ψυχεδελική δεκαετία των 70’s με σολαρίσματα ατελείωτα και μουσική να πλημμυρίζει διαρκώς την καρδιά μου με τρελό ρυθμό.

Πάλι ήπια πολύ, αλλά και τι να κάνω; Πάλι λείπεις… πάλι πίνω. Αλλά σ’ αφήνω να διαφεντεύεις την ψυχή μου, να θυμίζω πόσο εσύ υπήρξες. Εξαιτίας σου έζησε το “εμείς” στην κίνηση του πόθου μας για ατελείωτη ζέση της καρδιάς μας. Αυτό ήταν που μας έκαψε; Μπα… Μα στο κεφάλι μου γυρίζει η φωνή, ίσως αν ξαναπροσπαθούσαμε αυτή τη φορά να ήταν καλύτερα. Παραδέχομαι θεωρώ ρίχνοντας πάλι τις άμυνές μου, γυμνός απέναντι στον εγωισμό που σε συντηρεί, να μένω και να ζωντανεύω το εσύ, το εγώ, το εμείς, τον κόσμο που χτίσαμε μαζί. Εσύ ήσουν η βάση στο σχέδιό μου, εσύ και ο στόχος πάντα, και εγώ με τη σειρά μου αυτός που πίστεψε στο τέλειο αυτό βγαλμένο από παραμύθι.

Δημήτρης

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *