Μετά από κάθε μικρή ή μεγάλη σταύρωση, έρχεται πάντα μια «Ανάσταση»!

Η ζωή είναι ένας μεγάλος Γολγοθάς με κάποιες στάσεις στο διάβα της, που λέγονται στιγμές ευτυχίας.
Δύσκολες καταστάσεις γεμάτες άγχος και προβλήματα από το πουθενά ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Κάποιες από αυτές είναι προσωρινές και κάποιες άλλες «ισόβιες». Σκληρό, μα είναι ο προσωπικός μας σταυρός και καλούμαστε να το σύρουμε μέχρι τέλους.

Οι δοκιμασίες ποικίλες και η υπομονή που πρέπει να επιδείξουμε «Ιώβεια». Λάθη και πάθη αμέτρητα κυριαρχούν το μυαλό και το κορμί μας. Πάλη, διαρκής πάλη με τον μεγαλύτερο εχθρό μας, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Θα σταυρωθούμε για τα λόγια μας, θα σταυρωθούμε για τις πράξεις μας, θα σταυρωθούμε για τις επιλογές μας… Θα βιώσουμε όμως και μικρές «Αναστάσεις» στην πορεία μας, λυτρώσεις από βάσανα που καταλαμβάνουν την ψυχή μας.

Ο δρόμος δεν είναι δαφνόστρωτος, μα αγκαθωτός και κακοτράχαλος. Σκυλιά λυσσασμένα γαβγίζουν γύρω μας, περιμένοντας με λαχτάρα κάθε στραβοτιμονιά και κακοτοπιά μας. Προσμένουν το σύρσιμο, το γονάτισμα και την τελική πτώση. Εκεί οι παλάμες τους ενώνονται σχηματίζοντας το πιο δυνατό χειροκρότημα. Τα βλέμματα τους γίνονται καρφιά, νιώθοντας τα όλα επάνω μας.

Και κάπως έτσι έρχεται η ώρα που κομματιασμένοι πια, αποτινάζουμε τα αίματα από τη σακατεμένη μας ψυχή, σηκωνόμαστε αργά-αργά, τα έχουμε καταφέρει, ξαναγεννηθήκαμε!

Να είμαστε προετοιμασμένοι, Ιούδες πολλοί θα μας πλησιάσουν ουκ ολίγες φορές, θα φάμε τα μούτρα μας πολλάκις, μέχρι να μάθουμε να τους ξεχωρίζουμε. Κόλακες και μεγαλόστομοι, φορτωμένοι με όνειρα και υποσχέσεις θα μας επισκεφτούν. Θα τους πιστέψουμε, που να πάρει! Θα τους εμπιστευτούμε, θα χτίσουμε παλάτια μαζί τους στην άμμο, μα θα μας προδώσουν. Θα πάρουν κομμάτια μας φεύγοντας.

Θα πληγωθούμε, θα απομονωθούμε, θα φοβηθούμε, αλλά θα ξεκινήσουμε πάλι! Από την αρχή ξανά και ξανά. Για κάθε «Ιούδα» που φεύγει από τη ζωή μας ποδοπατώντας μας, θα έρχεται στη θέση του ένας «Ιωάννης» γεμάτος πίστη και αγάπη για μας.

Η αλήθεια είναι πως αν δε βιώσεις τη «Σταύρωση» , δε μπορείς να εκτιμήσεις την αξία της «Ανάστασης». Δεν μπορείς ν’ αντιληφθείς πόσο ευγνώμων τελικά είσαι και αρνείσαι να το δεις. Όσο βαρύς και αν είναι ο σταυρός που κουβαλάς, να μην το βάζεις κάτω. Να προσπαθείς, να προχωράς, ν’ αγωνίζεσαι με γνώμονα και μόνο την «αγάπη». Όποιος ξέρει ν’ αγαπά, ξέρει να υπομένει, επιμένει, να συγχωρεί και στο τέλος να δικαιώνεται!

Μοσχούλα Σολάκη