Γράμματα στη Θεά Αθηνά – Ε

Παλεύουμε τώρα με άνισες πιθανότητες να τα καταφέρουμε

Εμένα, γιατί κοριτσάρα μου δεν μου είπες απ’ την αρχή για τα σύνορα που είχες στην καρδιά σου; Δε μου μίλησες ποτέ για περιορισμούς στα σχέδια που κάνει η ψυχή σου, μα ίσα ίσα άφησες ανοιχτό το ενδεχόμενο να σε κερδίσω. Mα ποτέ μου δεν κατάλαβα, γιατί αφού ζήσαμε τα πάντα κατέλαβε η δειλία. Δεν είναι ώρα πια να ψαχουλεύω την ηδονή που άφηνε πάνω μου η πνοή σου. Μήτε και το μισό χαμογελάκι σου που ζέσταινε τη στιγμή μας.

Αν και πριν από μερικά χρόνια θυμάμαι σαν χθες που σε γνώρισα, κορίτσι τότε 23 χρόνων, έφυγαν τα χρόνια πριγκιπέσα μου και μαζί τους έφυγες και εσύ. Εύλογα πλέον ζητώ να λησμονήσω την ύπαρξή σου. Μόνο να’ σαι καλά ζητώ απ’ το Θεό. Καμιά κακία και κατάρα, είμαστε υπόχρεοι έτσι κι αλλιώς στη μοίρα και κάποια μέρα θα έρθουμε να λογοδοτήσουμε που καταστρέψαμε το πιο ωραίο δώρο που μας δόθηκε. Χάσαμε την ευκαιρία για ευτυχία και παλεύουμε τώρα με άνισες πιθανότητες να τα καταφέρουμε.

-Ίσως, ρε Δημήτρη, να είναι ευτυχισμένη μαζί του και να ζει όμορφα τη ζωή της.
-Δεν παίζει τέτοιο σενάριο. Αλλιώς δε θα ήταν όλο εδώ και είναι συχνά εδώ! Περισσότερο με τη σκέψη της αλλά είναι συχνά εδώ! Και θα περιμένω να διώξει αυτό το φθινοπωρινό φύλλο από πάνω της γιατί ξέρω πώς πέρασε πολύς καιρός.

Δημήτρης