Εξομολόγηση
Τώρα φοβάμαι το χρόνο… φοβάμαι μήπως τα λεπτά που περνούν, φανούν ικανά να με ξεχάσεις! Μήπως δε γίνω ανάγκη σου, μήπως δεν αποζητάς την αίσθησή μου. Τρομάζω στη σκέψη μη νιώθεις μόνος, μήπως οι αστείρευτες σκέψεις σου βαραίνουν την ψυχή σου, μήπως σιωπήσεις και τελικά χαθείς. Τρέμω μην αισθάνεσαι κούραση, ξέρεις; Θα έκανα τα πάντα να πάρω μακριά την κούρασή σου. Η αγάπη που σου έχω, θα με έκανε να αντέξω τη δική μου και τη δική σου μαζί πάνω στους ώμους μου δίχως να λυγίσω.
Φοβάμαι την κάθε στιγμή που το βλέμμα σου χαμηλώνει κάνοντας υπομονή ενώ θες να κάνεις πόλεμο. Για μένα τα μάτια σου είναι θάλασσες, που στο απέραντο γαλάζιο τους βρίσκω την Ιθάκη μου. Χάνομαι την κάθε στιγμή που ανείπωτα λόγια ανεβαίνουν σαν κόμπος στο λαιμό σου και σε πνίγουν. Δίνω τα πάντα απλά και μόνο για να σε ακούω να μου μιλάς, να νιώθω τον ήχο της φωνής σου σαν χάδι στο αγριεμένο μου είναι.
Κάθε που βλέπω το χαμόγελο σου σκοτεινό και εξαντλημένο, όλος ο κόσμος μου σπάει σε εκατομμύρια μικρά θραύσματα έτοιμα να ματώσουν οποιονδήποτε τολμήσει να παραβιάσει το επτασφράγιστο σεντούκι της ψυχής σου. Ραγίζω που εγώ δεν μπορώ να σε αγγίξω, ενώ, Θεέ μου, το έχω τόση ανάγκη απελπισμένα. Αυτή μου η σκέψη κρατά μόνιμα ανοιχτή μια πληγή στο στήθος μου που αιμορραγεί απόγνωση ακατάπαυστα.
Με κάνεις καλύτερο άνθρωπο, το ξέρεις; Με κανείς να αναγνωρίζω και να παρατηρώ τις λεπτομέρειες. Τις προσπάθειες. Τις διαθέσεις. Τις υπερβάσεις. Να τις εκτιμώ και να τις προσμένω. Για το μόνο που λυπάμαι είναι ο χρόνος. Η χαρά μου μαυρίζει όταν αισθάνομαι πως δε σου λείπω. Όμως και πάλι σε δικαιολογώ με όποιον τρόπο μπορώ να με πείσω. (Δεν είναι πάντα εύκολο, να ξέρεις).
Η σκέψη σου με ξεκουράζει, το ξέρεις; Αρκεί μόνο να σε φέρω στο μυαλό μου για να ξεκουραστώ. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να ζωντανέψω την αίσθησή σου πάνω στο σώμα μου. Και διάολε, είναι τόσο ζωντανή αυτή η αίσθηση κάποιες φορές, που με κάνει και ντρέπομαι… Σ’ αγαπώ με τρόπο που τιμά την ίδια τη λέξη. Ανιδιοτελώς. Δεν περιμένω τίποτα, δε σου ζητώ τίποτα, μου αρκεί απλά να υπάρχεις στη ζωή μου. Ξέρεις πόσο θα ήθελα να στο ξεστομίσω κοιτάζοντάς σε στα μάτια; Ξέρεις πόσες φορές ζωντάνεψα την επικείμενη σκηνή στο μυαλό μου; Ξέρεις; Στα όνειρα μου πάντα στο τέλος με φιλάς, με αγγίζεις απαλά και αποκοιμιέμαι ήρεμη πια στην αγκαλιά σου. Είναι τόσο όμορφα εκεί μέσα που νιώθω ασφαλής. Νιώθω πως είμαι σπίτι.
Να πάρει, σου ταιριάζει τόσο πολύ αυτό μου το νοιάξιμο! Σου δίνει μια ακούσια ώθηση, μια κρυφή υποστήριξη, μια θετικότητα που λειτουργεί σαν κάποιο μαγικό ελιξίριο. Είναι όμορφο να σ’ αγαπούν χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς υποχρεώσεις, και πολλές φορές χωρίς καν να το ξέρεις…
Μαρία Χαρίτου
Από πολύ μικρή, έμαθα να υπάρχω μέσα από τις τέχνες! Τραγουδάω τις χαρές μου, χορεύω tango τις λύπες μου, εκφράζομαι μέσα από τη μουσική μου και γεννάω εικόνες με την πένα μου! Μη με ρωτήσετε ποτέ ποια από όλες αγαπώ περισσότερο γιατί δεν έχω απάντηση! Όλα τα παραπάνω, συν το ελεύθερο και αδάμαστο πνεύμα μου, φτιάχνουν εμένα! Πηγή έμπνευσής μου είναι ο άνθρωπος, μια και μου αρέσει να τον παρατηρώ μέσα από τις λεπτομέρειες! Το τελείωμα του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «παλεύοντας το σκοτάδι μου», είναι η απόδειξη. Τέλος, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι λατρεύω να δημιουργώ εικόνες και συναισθήματα στο μυαλό και την καρδιά σας!
