Ξέρεις γιατί τριγυρνάς πάντα έτσι, σαν να είσαι μισός; Γιατί ανέχεσαι την άσχημη μεριά της αγάπης και αντί να κοιμάσαι στα πούπουλα ξημερώνεσαι στα πατώματα; Χρειάζεσαι ένα χαμένο σκοπό και τον αναζητάς αλλού, ενώ ο χαμένος είσαι εσύ. Προσπαθείς να σώσεις συνέχεια κάποιον που δε στο έχει ζητήσει. Γίνεσαι σωτήρας, ενώ ο άλλος θέλει να μάθει να πνίγεται αντί να κολυμπάει… Άφησε τον, αλλιώς, δε θα μάθεις ποτέ γιατί σε τραβάει πάντα στο βυθό αντί να γλυτώσετε και οι δύο.
Γιατί ανατρέχεις στα συντρίμμια ενώ μπορείς με τη δύναμή σου να χτίσεις παλάτια; Γιατί ντύνεις την ψυχή σου σαν ζητιάνα με κουρέλια, ενώ μπορείς να της φορέσεις την πιο λαμπερή φορεσιά; Γιατί ξύνεις τις πληγές σου, αντί να αφήσεις να στις χαϊδέψουν;
Ίσως γιατί νομίζεις πως αξίζεις αυτό και δεν μπορείς να μεταβείς σε κάποιο πιο δημιουργικό συναίσθημα και πιο ασφαλές. Έχεις μάθει να θυσιάζεις τον εαυτό σου για κάποιον, αλλά δυστυχώς δεν τον έχεις μάθει να ΣΕ συγχωρεί. Καταστρέφεσαι από εκδίκηση σε εσένα με κάθε σχέση που σε τραβάει στον γκρεμό, κλαις, πονάς, χτυπιέσαι, αλλά δε δίνεις μία να τρέξεις μακριά.
Βρίσκονται άνθρωποι που σου προσφέρουν την αγκαλιά τους και σου δίνουν τα χέρια τους, μα εσύ έχεις μάθει να ψάχνεις ένα χαμένο σκοπό. Και έτσι γυρίζεις πάλι στη λάθος σχέση και στον λάθος άνθρωπο νομίζοντας πως θα τον σώσεις και θα σωθείς. Δε στο ζήτησε όμως, δε σε χρειάζεται, έχει μάθει να αυτοκαταστρέφεται και εσύ αντί να τρέξεις μακριά κάθεσαι και καίγεσαι ακόμα μια φορά.
Ως πότε θα πιστεύεις ότι αυτό αξίζεις; Ως πότε θα βλάπτεις τον εαυτό σου για να μην ευτυχήσεις; Εσύ είσαι ο χαμένος σκοπός της ζωής σου, δεν το βλέπεις; Χάνεσαι ενώ τα χρόνια περνάνε και δε συγχωρούν, γερνάς ενώ η καρδιά σου έχει ακόμα τόση αγάπη να δώσει. Αλλά πρέπει να αγαπήσεις πρώτα εσένα και ύστερα κάποιον άλλον, αλλιώς δε βγαίνει η εξίσωση. Εσύ είσαι ο χαμένος σκοπός της ζωής σου, βρες και σώσε τον εαυτό σου. Επίτρεψε σε εσένα πάνω από όλα λίγη χαρά και ευτυχία, μην την ψάχνεις στα συντρίμμια των άλλων.
“Ο χαμένος σκοπός που ψάχνεις, είσαι εσύ. “
© Μπέττυ Κούτσιου
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
