Άνθρωποι μονάχοι

Έρημοι άνθρωποι! Άνθρωποι μονάχοι! Ζουν ανάμεσά μας… Πολλοί τους προσπερνάνε. Λίγοι τους αντικρίζουν κατάματα. Υπάρχουν παντού και ολοένα πληθαίνουν. Τους συναντάς συνήθως με σκυμμένο κεφάλι, βαρύ κι ασήκωτο από τις σκέψεις, από τη μοναξιά, από τα βάσανα. Σε στάσεις λεωφορείων να κοιτάζουν με βλέμμα απλανές λες και περιμένουν να περάσει ένα λεωφορείο για έναν αλλιώτικο κόσμο, πιο φιλικό, πιο φιλόξενο. Στα συσσίτια της εκκλησίας, καρτερικά και περήφανα αναμένοντας ώρες ολόκληρες για ένα κομμάτι ψωμί, ένα κομμάτι ψυχή, ένα συμπονετικό και εγκάρδιο χαμόγελο περαστικού…

Άστεγοι, κουκουλωμένοι μέχρι επάνω, λες και προσπαθούν να κρύψουν την ντροπή τους με μια ταμπέλα μπροστά που γράφει «πεινάω». Όμως, στ’ αλήθεια ποιος θα έπρεπε πραγματικά να ντρέπεται; Σε πόσους προκαλούν ενδιαφέρον, ανθρωπιά και αγάπη; Ελάχιστους, μηδαμινούς. Δεκάδες τους προσπερνούν καθημερινά δίχως έλεος! Έτσι απλά παγερά και αδιάφορα.

Έχουμε μάθει βλέπεις να μην αντιδράμε. Να μη βλέπουμε τίποτα πέρα από τη μύτη μας. Δε μας νοιάζει, δε μας αγγίζει. Απολαμβάνουμε τον εγωισμό μας, την αλαζονεία μας και την εξαιρετικά ξεχωριστή μας πάρτη. Χτίσαμε τείχη γύρω μας, κλουβιά πολυτελείας. Χτίσαμε όμορφα σώματα, αλλά κενά και άδεια! Χρωματιστές βιτρίνες βρόμικων ψυχών. Ψεύτικα και πλαστικά χαμόγελα.

Και όλα αυτά γιατί; Για να κρυφτούμε από την σαπίλα που κρύβουμε μέσα μας! Απ’ τις ελλείψεις, την αμάθεια, την ανθρώπινη βλακεία, το φθόνο . Το τέρας που κρύβουμε μέσα μας. Απαλλάξου από τη μαλθακότητά σου! Βγες από τον ψεύτικο και ρηχό κόσμο σου. Ξεστραβώσου και δες τον πόνο υπάρχει γύρω σου…

Μοσχούλα Σολάκη