Να έχουμε ξανά κοινό κρεβάτι
Ζόρικα και απόψε… σηκώθηκα και άνοιξα πάλι μια μπύρα, κλάιν, σκέφτηκα, το καλό είναι ότι δεν καπνίζω. Μα και έτσι ακόμα, κατεβάζοντας τη μισή σε μια γουλιά, έχω πιει αρκετά και πάλι εσένα σκέφτομαι..
Δεν είναι ότι σε χάνω, ξέρω… είσαι αλλού, μα πάλι εδώ. Άλλο ένα γεμάτο αναπάντητα ερωτήματα βράδυ χωρίς τη φυσική συντροφιά σου. Κοιτάω δίπλα μου και είσαι εδώ. Μπα, δε φταίει το ποτό, δεν ήπια τόσο πολύ κι ας τα μπέρδεψα μεταξύ τους.
Στο’ χω ξαναπεί ότι δε μ’ εγκατέλειψες ποτέ. Βρίσκω το θάρρος να σε ξαναφανταστώ δική μου, στο μυαλό μου δεν είναι λάθος. Τουλάχιστον όχι μεγαλύτερο απ’ αυτό που διαπράττουμε όντες χώρια. Λίγοι ψυχούλα μου κούμπωσαν έτσι, το εκτίμησαν και πορεύονται μ’ αυτό. Αναρωτήθηκα γιατί να το τραβάμε όλο αυτό. Άραγε, η μοίρα έκοψε άδοξα στα δυο τον ερωτά μας γιατί τον ζήλεψε; Έβαλα άλλο ένα ποτό, το δικό μου, δεν έχω τριμμένο πάγο οπότε πίνεται αλλιώς. Τι να θέλει άραγε κι αυτή η μικρούλα; Πάλι έστειλε να δει “τί κάνω”.. Ρωτάει μα δε θα θέλει να μάθει την αλήθεια.
-Ίσως είναι καιρός όμως να γεμίσεις το κρεβάτι σου και εσύ Δημήτρη, θα σε βοηθήσει.
-Το θέμα δεν είναι να γεμίσω το κρεβάτι μου, αλλά να το αδειάσει κι αυτή, να έχουμε ξανά κοινό κρεβάτι.
Μα όμως δεν είμαστε στο τέλος του δρόμου. Έχουμε ένα ραντεβού και εγώ θα το τηρήσω. Το μόνο που δε γνωρίζω, είναι το πότε. Ξέρω όμως ότι θα είμαι έτοιμος. Τολμώ να υποσχεθώ πως δε θα αφήσω να πάει χαμένη η ύστατη ευκαιρία που θα μου μοιραστεί.
Στη θάλασσα που κολυμπάμε κάθε σταγόνα και φιλί σου, κάθε κόκκος άμμου και ματιά σου. Παρακαλάω να σε ξαναδώ και να σου δείξω όλα αυτά εδώ. Στα φυλάω όλα αφού είσαι εσύ. Γράφουν πάνω τ’ όνομά σου και δεν έχουν επιστροφή. Γεμίζω ελπίδα στη θύμησή σου, αφού ξέρω πως η ανατολή του ήλιου θα σημάνει πως θα είμαστε μαζί. Μα κοιτάω έξω, ακόμα είναι νύχτα και το σκοτάδι είναι βαθύ πάλι δεν έχω όρεξη να κοιμηθώ.. Έχω βάλει εκατό μαξιλάρια να βολευτώ, αφού μόνο έτσι μπορώ πλέον να κοιμηθώ. Δύσκολα, κάθε βράδυ δύσκολα… Ας βάλω άλλο ένα ποτό.
Δημήτρης
