Κάτι μάτια με διάφανο, κρυστάλλινο βλέμμα

Άνθρωποι τόσο ίδιοι όμως και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους. Άνθρωποι όχι του δήθεν, μα αυθεντικοί, με την αλήθεια ζωγραφισμένη στο πρόσωπο και στο βλέμμα τους. Ψυχές τόσο ευαίσθητες και δοτικές, που δε θα ήθελαν ποτέ να σε πληγώσουν. Αθεράπευτα ρομαντικές σαν να βγήκαν από μια άλλη εποχή, από έναν άλλο κόσμο. Ποιος μπορεί άραγε να καταλάβει και να πιστέψει αυτά τα μάτια με το διάφανο κρυστάλλινο βλέμμα;

Ελάχιστοι θαρρώ! Ο κόσμος καχύποπτος, κρυμμένος μέσα στη σκιά του και δύσπιστος. Ελίσσεται μέσα στη μοναξιά του και αργά κινείται μη θέλοντας το αληθινό να αναγνωρίσει. Εμμονές περίεργες, ντε και καλά να βρει το λάθος και να το κάνει σημαία του. Ναι, αυτό! Καραδοκεί να βρει αυτό το κάτι, το αρνητικό, και με ικανοποίηση να στο σερβίρει στο τέλος της ημέρας ως επιδόρπιο. Πως τελικά δεν είσαι και τόσο ξεχωριστός άνθρωπος. Πόσο φτωχός τελικά αυτός ο κόσμος και πόσο ρηχή η σκέψη του; Σκέψεις ντυμένες με αλλόκοτες συμπεριφορές.

Φυσικά και κανείς δεν είναι αλάνθαστος. ‘Ολοι έχουμε τα λάθη μας. Απλά όμως υπάρχει αυτή η μερίδα ανθρώπων, η ιδιαίτερη, που έχει μόνο το καλό μέσα της. Δε ζηλεύουν, αλλά καμαρώνουν για τον άνθρωπο και φίλο τους. Δε φθονούν, μα αγαπούν. Δεν κρύβονται αλλά σε κοιτούν κατάματα. Με ποιο δικαίωμα λοιπόν θες να κόψεις τα φτερά αυτών; Για να νιώσεις εσύ καλύτερα; Αυτό είναι το ζητούμενο; Να χορτάσεις το εγώ σου;

Το θέμα είναι να σταθείς τυχερός για μια φορά στη ζωή σου και να γνωρίσεις μια τέτοια ψυχή. Να έχεις την τύχη να ζήσεις δίπλα της και να νιώσεις το πώς είναι να σου δίνουν απλόχερα χωρίς ανταλλάγματα. Να γνωρίσεις το πώς είναι να σε αγαπούν για αυτό ακριβώς που είσαι. Αυτό είναι το ζητούμενο.

Μάθε να βλέπεις και να ακούς ψυχές. Μη φοβάσαι να εμπιστευτείς, δεν υπάρχουν δράκοι σε κάθε γωνιά. Μην ψάχνεις το κακό μέσα στο καλό και μην απορρίπτεις ψυχές επειδή έτυχε και αυτές να κάνουν ένα ανθρώπινο λάθος. Απλά, μάθε να αγαπάς.