Συγγνώμη, Ιωάννα!
Συγγνώμη, Ιωάννα!
Σου απευθύνω αυτή τη μεγάλη συγγνώμη, αυτή που δεν σου είπε κανένας μέχρι τα 11 σου χρόνια.
Σου αφήνω αυτή τη μεγάλη συγγνώμη, κι ας μην την ακούσεις ποτέ.
Θα την ακούσει για σένα Ιωάννα, η κάθε Ελενίτσα, ο κάθε Γιωργάκης που η ψυχή του κλυδωνίζεται από τις ίδιες τρικυμίες που έπνιξαν τη δική σου ψυχούλα.
Συγγνώμη που ως κοινωνία δεν σε προστάτεψα.
Συγγνώμη που σου στέρησα την αθωότητα, που σου έκλεψα την αγνότητα.
Συγγνώμη που στην τρυφερή σου ψυχούλα φώλιαζαν ο φόβος, η ντροπή, η απελπισία θυμός.
Συγγνώμη που αντί για παιδικά τραγούδια και κινούμενα σχέδια, έβλεπες φωνές, καυγάδες, ξυλοδαρμούς, βία, πόνο.
Συγγνώμη που δεν ήσουν περήφανη για τον μπαμπά σου κι όταν τα άλλα παιδιά καμάρωναν, γυρνούσες το κεφάλι και έκρυβες τα δάκρυά σου.
Συγγνώμη που δεν είχες μία αγκαλιά να σε τυλίξει κι ένα χέρι να σκουπίσει τα δάκρυα σου, δυο χείλη να απλώσουν ένα φιλί και να σου σιγοψιθυρίσουν: “όλα θα πάνε καλά”.
Συγγνώμη που έβλεπες διέξοδο στη μοναξιά σου, που έπαιρνες τους δρόμους για να μη βλέπεις, να μην ακούς.
Συγγνώμη που η φυγή έγινε για σένα λύτρωση.
Συγγνώμη που τα έντεκα αυτά χρόνια της ύπαρξής σου δεν ήταν ουράνιο τόξο, αλλά αντάρα και μαυρίλα.
Συγγνώμη που έμενα στη γειτονιά σου, παρατηρούσα, στενοχωριόμουν, αλλά σώπαινα.
Συγγνώμη που έχτισα μια οικογένεια σε σαθρά θεμέλια και εσένα σ’ έκανα τη γυναίκα του πρωτομάστορα θυσιάζοντάς σε.
Συγγνώμη που ο εγωισμός και η ανωριμότητα έκαναν εσένα και τα αδέρφια σου μπαλάκια του πινγκ-πονγκ.
Συγγνώμη που δεν ελέγχω τον εαυτό μου, που έχω γίνει παραβατικός, που ντρέπεσαι για μένα.
Συγγνώμη που ήμουν αδύναμος κι ανάξιος να αντιμετωπίσω τη ζωή και πέρασα στη βία και το περιθώριο.
Συγγνώμη που οι νόμοι μου και οι δομές μου δεν είναι επαρκείς για να σε προστατεύσουν.
Συγγνώμη που δεν σε έψαξα νωρίτερα, που είπα ψέματα στο σχολείο σου ότι είσαι αδιαθετη, ενώ εν αγνοία μου ήσουν ήδη νεκρή.
Συγγνώμη που θεωρούσα φυσιολογικό στα 11 σου χρόνια, να παίρνεις τους δρόμους για να αναπνεύσεις.
Συγγνώμη που δε ρώτησα με ποιους θα είσαι, που δεν ενδιαφέρθηκα με ποιους θα παίξεις.
Συγγνώμη που ήμουν άνετη που έβγαινες για βόλτα μόνη σου το βράδυ.
Συγγνώμη που ακόμη και τώρα σπεύδω να αποποιηθώ της ευθύνης, διότι “άλλη μάνα σαν εμένα δεν υπάρχει στον κόσμο”. (Τάδε Έφη).
Συγγνώμη που στην ηλικία σου σκεφτόσουν ότι θέλεις να αδυνατίσεις και δεν έτρωγες, για να είσαι αποδεκτή.
Συγγνώμη που δεν σου είπα πόσο υπέροχη είσαι, πως η ζωή είναι όμορφη και είναι όλη μπροστά σου.
Συγγνώμη που δεν σου είπα ένα παραμύθι, να νιώσεις κι εσύ πριγκίπισσα, γιατί θα νικήσουμε όλους τους δράκους και τους κακούς.
Συγγνώμη που νίκησαν οι κακοί.
Συγγνώμη που από αυτό τον κόσμο δεν έχεις να θυμάσαι χαμόγελα, γέλια, γλέντια, παιχνίδια.
Συγγνώμη που δεν πρόλαβες να μεγαλώσεις και να ερωτευτείς.
Συγγνώμη που σου στέρησα την αγάπη.
Αντίο, μικρό αγγελούδι, μόνο ο Θεός ξέρει τι γινόταν στην ψυχούλα σου, ποιο χέρι σε έσπρωξε στον γκρεμό.
Η ιστορία της Ιωάννας, όποια και να είναι η ακριβής αλήθεια, είναι η πιο ντροπιαστική θλίψη της κοινωνίας μας.
Αντί επιλόγου οι στίχοι του Παύλου Σιδηρόπουλου:
“Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα…”
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
