Σώσ’ το όσο προλαβαίνεις!
Σώσ’ το όσο προλαβαίνεις! Σώσ’ το προτού να είναι αργά. Ξεφορτώσου αυτό τον αναθεματισμένο εγωισμό σου, τη γιαλαντζί περηφάνια σου και κάνε επιτέλους την κίνηση. Τη μία κίνηση που θα τα αλλάξει όλα. Που σαν μαγικό ραβδί θα αγγίξει τους βάλτους της ζωής σου μετατρέποντάς τους σε όμορφες λίμνες. Παράτα αυτό τον αδικαιολόγητο θυμό. Ξεκαβάλα από το καλάμι της έπαρσης, της αλαζονείας και του ναρκισσισμού και κοίτα να προλάβεις. Εκείνο το τρένο, που το πιο όμορφο βαγόνι του σταμάτησε στο σταθμό σου, αλλά που ακούς σιγά-σιγά το σφύριγμά του. Φεύγει…. πρόλαβέ το προτού ξεμακρύνει εντελώς.
Πάρε επιτέλους ένα τηλέφωνο και μίλα σαν άνθρωπος. Ξεστόμισε μία πολυπόθητη συγγνώμη, ένα απλό “ευχαριστώ”, ένα γενναίο “σ’ αγαπώ” που θα σ’ ελευθερώσει. Έστω ένα αμήχανο “γεια”. Εξηγήσου, έκθεσέ μου την αλήθεια σου, άντεξε την και μην κρύβεσαι• μπορεί και να σε καταλάβω.
Μην το παίζεις άνετος, δεν είσαι. Μια ανασφάλεια αμπαλαρισμένη σε πόζα είσαι. Μπορεί να είσαι μπερδεμένος, όλοι έχουμε τα θέματά μας. Μη σιωπάς, μην εξαφανίζεσαι, μη βολεύεσαι στην αξιοπρέπεια και την ανωτερότητα του άλλου. Η υπομονή και η καλή πίστη έχουν όρια. Ο καθένας μας έχει δύο μάγουλα. Κι αν κάποιος γύρισε το πρόσωπο μετά από το πρώτο χτύπημά σου, δεχόμενος στωικά και το δεύτερο, τα μάγουλα τελείωσαν. Όπως και οι ευκαιρίες σου.
Κάθε λεπτό που περνάει, το βάθρο σου σιγογκρεμίζεται. Η αγάπη που δεν άξιζες, αλλά απλόχερα σου προσφέρθηκε, αλλάζει προορισμό. Μη γίνεσαι υπερήμερος στην αγάπη. Σώσ’ το όπως κι όπως. Η εικόνα σου ξεθωριάζει. Ο μύθος σου καταρρέει. Κι εκείνος ο θαυμασμός και η αγάπη και η εκτίμηση που καταχράστηκες δημεύονται, όπως κάθε προϊόν εγκλήματος και εν τέλει καταστρέφονται, εξαϋλώνονται.
Μάζεψε τις χοντράδες και την τζάμπα μαγκιά σου, ανακάτεψε τα χαρτιά, σπάσ’ τα και ξαναρίχ’ τα. Προτού καταχωνιαστείς στο χρονοντούλαπο, ή ακόμα χειρότερα, στον κάδο απορριμμάτων. Προτού γίνεις μια ανάμνηση προς αποφυγή, ένα σύντομο ανέκδοτο.
Σώσ’ το όσο προλαβαίνεις. Ξεκόλλα από τις εμμονές σου, από την άκαμπτη στάση σου. Πόσο αξίζει αυτό το εγωκεντρικό τουπέ σου; Πόσο αξίζει μια μοιρασμένη ευτυχία; Βάλε στη ζυγαριά και μέτρα….
Σώσ’ το. Τον εαυτό σου σώσε. Προτού περάσουν τα χρόνια και κάνεις ταμείο. Προτού μετανιώσεις για αυτά που μπορούσες να κάνεις, αλλά δείλιασες. Όσο ακόμη διορθώνεται, σώσ’ το, μ’ ακούς;
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
