Αναζήτηση εαυτού

Σημείωσα σ’ ένα χαρτάκι “αντίο”.
Ένα χελιδόνι το έκλεψε, να χτίσει τη φωλιά του.
Σε μία πέτρα λάξευσα κάποια “ποτέ” μου.
Σαν να ταν άμμος, η βροχή τα σκόρπισε στην πλάση.

Ξενύχτησα σε ένα λιβάδι, πλέκοντας στεφάνια.
Αντί για λουλούδια, έραβα αστέρια στη ποδιά μου.
Κι όταν ξημέρωνε, με τις χρυσές ακτίνες του ηλίου
κεντούσα την ελπίδα.

Μάζεψα κοχύλια ένα απόγευμα.
Κι από όλα τα χρωματιστά, κράτησα μόνο τα σπασμένα.
Κάπως μου έμοιαζαν θαρρείς,
κάπως ανολοκλήρωτα και κάπως ευτυχισμένα.

Έκλαψα μια ξάστερη νύχτα με λυγμούς.
Δεν άντεχα τόσο σκοτάδι,
δίχως κεντήματα φωτός
να ράβουν την αλήθεια.

Έδεσα τα μαλλιά μου με τους ήχους αηδονιών.
Και ντύθηκα την άνοιξη κρατώντας τριαντάφυλλα και κρίνα.
Λαβώθηκα από ένα αγκάθι,
όμως η ευωδιά των λουλουδιών γλύκανε τον πόνο.

Περπάτησα στο δάσος ξυπόλητη.
Το υγρό έδαφος πότισε την ψυχή μου.
Κι όταν τα συναισθήματα δραπέτευσαν,
γύρω από τα δέντρα έστησαν χορό· μαζί με τις νεράιδες.

Γύρισα όλον τον κόσμο και τι έμαθα;
Από τον εαυτό σου δεν ξεφεύγεις.
Κι όταν τα αντίο και τα ποτέ σου δε τα εννοείς,
αξία καμιά δεν έχουν.

Γύρισα ολόκληρο τον κόσμο,
για να γυρίσω πάλι σε μένα…

Φιλίνα Ιγνατιάδου