Δεύτερες ευκαιρίες
Πάντα βρίσκω έναν τρόπο να σκαρφαλώσω, ακόμη και όταν καταλαβαίνω πως είναι το μόνο που μου απομένει να κάνω πριν το τέλος. Η αίσθηση αυτοσυντήρησης με οδηγεί και ανταγωνίζομαι τις δυνάμεις μου όταν εκείνες με απειλούν ότι τελειώνουν.
Η ζωή, είναι τόσο πολύτιμη που δε θέλω να χάσω τίποτα από όσα έχει ακόμη να μου προσφέρει. Από όσα έχει ακόμα να μου διδάξει. Από όσα έχει αποφασίσει πως μου ανήκουν. Σιχαίνομαι να κάθομαι να στοχάζομαι αν πρέπει να τα αφήσω όλα στην τύχη τους. Λες και είμαι κανένα άβουλο πλάσμα. Η τύχη, ή η μοίρα που μας κυνηγάει, όλο κάπου μας πηγαίνει. Αυτή είναι η δουλειά της. Λογικό μου ακούγεται για αυτούς όμως που καταθέτουν τα όπλα. Για αυτούς που κάθονται και περιμένουν.
Όχι για εκείνους που πολεμούν. Όχι για εκείνους που ανασαίνουν για τη ζωή. Δεύτερες ευκαιρίες κι αν υπάρξουν για μένα, θέλω να έχω προσπαθήσει για να τις αποκτήσω. Θέλω να ξέρω ότι τις αξίζω. Υπάρχουν μακρινοί ορίζοντες που ακόμα δεν κατάφερα να δω και θέλω να το κάνω. Έτσι και εγώ, επίτηδες αφήνω τον κακό λύκο να με απειλεί για να με αφυπνίζει όταν χρειάζεται.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
