Μετά τη βροχή, λιακάδα!

Ι: «Μετά τη βροχή, λιακάδα». Είναι η αγαπημένη φράση της γιαγιάς και ό,τι μου έχει απομείνει ως κληρονομιά, μαζί με μια ξύλινη σκαλιστή εταζέρα, για να μου την θυμίζει. Στην εταζέρα η γιαγιά στόλιζε θυμάμαι τις κορνίζες με τις φωτογραφίες μας. Πρώτη και καλύτερη εγώ, ως το πρώτο παιδί της οικογένειας. Κοιτάω το φακό χωρίς να χαμογελάω. Φοράω κόκκινο πουλόβερ και αμάνικο καρό φορεματάκι. Δίπλα μου αρχίζουν να προστίθενται κορνίζες σιγά σιγά με αδέλφια και ξαδέλφια. Γελάω εκτός φακού και το πρόσωπό μου φωτίζεται εκτός των πλαισίων της κορνίζας μου. Γελάω γιατί δεν είμαι πια μόνη στην εταζέρα, αλλά έχω παρέα μου τα υπόλοιπα παιδιά. Σε κανέναν  δεν του αρέσει να είναι μόνος του.

Μετά τη βροχή, λιακάδα, λέει η γιαγιά μέσα στη σκέψη μου. Αυτή ακριβώς η φράση έρχεται στο μυαλό μου κάθε που ένα εμπόδιο εμφανίζεται στον δρόμο μου. Μπορεί εκείνη την ώρα ο φόβος να με καταβάλει και ένα σωρό σκέψεις, ως επί το πλείστον αρνητικές, να κατακλύζουν το μυαλό μου. Όμως μέσα μου γνωρίζω καλά πως και αυτό θα περάσει. Πως μετά τη βροχή ο ήλιος θα ανέβει και πάλι στον ουρανό για να φωτίσει ολόκληρη την πλάση.

Τα προβλήματα και οι δυσκολίες πάνε και έρχονται. Μας ταλαιπωρούν, μας βασανίζουν, μας κρατάνε σε εγρήγορση. Μπορεί να νιώθουμε πως πιάνουμε πάτο καμιά φορά, μα αυτό αν το καλοσκεφτείς δεν είναι και τόσο άσχημο. Από τον πάτο παίρνει κανείς φόρα και από εκεί βγαίνει και πάλι στην επιφάνεια, στο φως. Πιο δυνατός, πιο σοφός. Με άλλα λόγια κερδισμένος. Γιατί ένα παιχνίδι είναι η ζωή. Μόνο που αυτή βάζει τους κανόνες, αυτή και τα εμπόδια αλλά και τις χαρές. Με ό,τι χαρτί έχεις, παίξε λοιπόν! Μην σηκωθείς από το τραπέζι! Μην τα παρατάς!

Μετά τη βροχή, λιακάδα. Πάντα. Έτσι έλεγε η γιαγιά. Έτσι έμαθα να λέω και εγώ. Η γιαγιά χαμογελάει μέσα από την κορνίζα της, πάνω στην ξύλινη σκαλιστή εταζέρα που μου άφησε για να την θυμάμαι. Μετά τη βροχή, λιακάδα…

Λ: Το περιοδικό TIME έχει μια συνήθεια, στην οποία μένει πιστό εδώ και εκατό χρόνους. Ανακηρύσσει τον άνθρωπο της χρονιάς και το πρόσωπό του κοσμεί το εξώφυλλο του γνωστού περιοδικού. Φέτος πρωτοτύπησε. Στο νέο τεύχος που κυκλοφόρησε, ο τίτλος του είναι «2020: Η χειρότερη χρονιά στην ιστορία». Τα αποτελέσματα της πανδημίας στο υγειονομικό, οικονομικό και κοινωνικό πεδίο είναι σαρωτικά και καταστροφικά. Οι ζωές μας σε κίνδυνο και τα δεδομένα μας έπαψαν να είναι τέτοια και μετατράπηκαν σε ζητούμενα.

Παρατηρώ με προσοχή τις αντιδράσεις συγγενών, φίλων, γνωστών και συναδέλφων σε κανονική και διαδικτυακή ζωή. Τεράστια γκάμα συναισθημάτων, σκέψεων και αντιδράσεων. Κοινός τόπος είναι η κόπωση, ψυχολογική και πνευματική. Μοιάζει σαν να σ’ έπιασε η βροχή στην ανοιχτωσιά χωρίς ομπρέλα ή αδιάβροχο. Προσπαθείς λοιπόν να προχωρήσεις με τη βροχή να θολώνει την όραση και τη λάσπη να δυσκολεύει τα βήματα. Είναι εύκολη υπόθεση; Σαφώς και όχι. Θα κουραστείς, θα παραπατήσεις, θα σκεφτείς να τα παρατήσεις. Και όμως  προχωράς. Γιατί;

Αρχικά, είναι ισχυρό το ένστικτο της επιβίωσης. Επιπροσθέτως ο άνθρωπος συνεχίζει την πορεία στον πλανήτη και στην ιστορία ελπίζοντας σε καλύτερες ή διαφορετικές μέρες. Δεν εξετάζω αν είναι βάσιμες ή όχι οι ελπίδες. Είναι όμως γεγονός ότι αποτελούν κινητήρια δύναμη που ωθεί τον άνθρωπο να συνεχίσει. Από αυτήν την ιστορία θα βγούμε σημαδεμένοι οι περισσότεροι, όχι όμως νεκροί. Ο πεθαμένος δεν έχει τη δυνατότητα να παλέψει για μια ευκαιρία ακόμη. Ο ζωντανός την έχει. Όσο θα ισχύει αυτό, θα περιμένουμε να τελειώσει η μπόρα, να βγει ο ήλιος και να δούμε το μονοπάτι που θα διαλέξουμε σε ποια μέρη θα μας οδηγήσει. Να είστε καλά και να προσέχετε.