Και εποίησε… ανθρωπιά!
Της Λευκοθέας Μαρίας Γκολγκάκη
«Ανθρωπιά», παράγωγο της λέξης άνθρωπος. «Άνθρωπος», σύνθετη λέξη από τα ἄνω – θρώσκω (= αναπηδώ) – ὄπωπα (=βλέπω), πολυσυζητημένη και αμφιλεγόμενη η ετοιμολογία της λέξης, ωστόσο αρκετά ενθαρρυντική η παρούσα αφού η δυναμική της εστιάζει στο ον που κοιτάζει προς τα πάνω.
Αυτό τώρα που μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα όντα στον πλανήτη Γη είναι η λειτουργία της κριτικής σκέψης αλλά και ενός νοητικού-συναισθηματικού πεδίου που ονομάζεται συνείδηση.
Αναφορικά με το βιολογικό και ανατομικό κομμάτι, όλοι ξέρουμε πώς είναι οπτικά ένας άνθρωπος. Ίσως, αν προχωρήσουμε λίγο βαθύτερα, τα πράγματα να δυσκολέψουν. Εξηγώ: Ο άνθρωπος μοιάζει λίγο με συννεφιασμένο ουρανό. Βλέπεις την καταχνιά, ο αέρας μυρίζει διαφορετικά, νιώθεις τη βροχή να έρχεται και ξαφνικά λιακάδα. Άλλο φαίνεται κι άλλο γίνεται, μεταμορφώνεται θαρρείς ίσα για να σε τρομάξει, να αισθανθείς τη δύναμη της φύσης. Την επόμενη φορά που τον βλέπεις έτσι πάλι σκοτεινό, φαντάζεσαι πως είναι πιθανό και τώρα να γλυτώσεις τη νεροποντή και ξαφνικά μπόρα.
Συμπέρασμα αποδεκτό από πολλούς είναι πως υπάρχει μεγάλη απόκλιση μεταξύ αυτού που δείχνει με αυτό που τελικά είναι ή πράττει κάποιος. Μέρος της εξέλιξής μας, άλλωστε, είναι να μάθουμε να εναρμονίζουμε το μέσα μας με τα εξωτερικά ερεθίσματα που λαμβάνουμε από τους γύρω μας και να αποκτούμε μια πιο σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων βασισμένοι όχι στο φαίνεσθαι, αλλά στο να προχωράμε σε ένα βαθύτερο επίπεδο.
Τώρα όσον αφορά την ανθρωπιά, όλα είναι πιο ξεκάθαρα. Αυτή ή τη βλέπεις έμπρακτα ή απουσιάζει σε τέτοιο βαθμό που σε κάνει να αναρωτιέσαι: Μα είναι όντως παράγωγο της λέξης άνθρωπος; Η απορία πηγάζει από το γεγονός πως ως είδος έχουμε αποδείξει κατά καιρούς πως είμαστε ικανοί όχι μόνο να δημιουργήσουμε αλλά και να καταστρέψουμε ή να αυτοκαταστραφούμε.
Υπάρχουν μέρες που θαυμάζουμε τη δύναμή της είτε ως φορείς είτε ως δέκτες της οπότε εύλογα γεννιέται η απορία: Γιατί εφόσον αναγνωρίζουμε όλοι μας την επιρροή της πάνω μας, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, δεν επιμένουμε στο να βγαίνει συχνότερα στην επιφάνεια; Κατ’ εμέ, η απάντηση είναι απλή μεν, με διακλαδώσεις δε. Συγκεκριμένα: 1. Δε θέλουμε να την αποκαλύψουμε. 2. Υπάρχει μία σχετική δυσκολία στο να τη διαχειριστούμε.
Δίχως αμφιβολία, ακόμη και οι πιο απλές εκφάνσεις αυτής έχουν καίρια σημασία. Μια ανιδιοτελή πράξη ανθρωπιάς καθορίζεται ξεκάθαρα από ευγενή κίνητρα και όσο μικρή κι αν φαίνεται, επί της ουσίας μπορεί να αλλάξει ακόμη και ολόκληρη τη θεωρία κάποιου σε σχέση με σημαντικά θέματα.
Με όποιον τρόπο κι αν την αντιμετωπίσουμε, με δυσπιστία ή με αποδοχή, αυτή θα παραμένει εκεί, ακλόνητη και οι εκδηλώσεις της θα είναι πάντα αναπόσπαστο κομμάτι αυτού που είμαστε, δηλαδή, άνθρωποι.
Της Λευκοθέας Μαρίας Γκολγκάκη
Ονομάζομαι Λευκοθέα Μαρία Γκολγκάκη και ζω στην Αθήνα. Γράφω γιατί δε νιώθω εγώ όταν κάνω το αντίθετo.
