Μη τις φοβάστε τις ξεφτίλες, τους συμβιβασμούς να τρέμετε!

Έρχεται πάλι η στιγμή που η ζωή μας κάνει κύκλο. Επιστρέφουμε πάλι στην αφετηρία εκεί, απ’ όπου ξεκινήσαμε. Τι κι αν χαράξαμε τόσο δρόμο μπροστά μας; Γεγονότα και καταστάσεις μας γυρίζουν στο παρελθόν.

Κάτι δεν καταλάβαμε καλά. Κάτι κάναμε λάθος. Κάπου, κάπως, κάποτε ένα μάθημα δεν κατανοήθηκε όπως έπρεπε. Έχουμε μείνει μετεξεταστέοι απ’ ότι φαίνεται και το ξαναπερνάμε όλο αυτό, μέχρι να βγάλουμε την τάξη. Μέχρι να εντοπίσουμε το σφάλμα, ο καιρός κυλά αργά και βασανιστικά γύρω μας. Όλα μοιάζουν τόσο μπερδεμένα, τόσο χαοτικά και αναπάντεχα δύσκολα.

Ένα βουνό ολόκληρο έχεις ν’ ανέβεις πάλι, μέχρι να φτάσεις στην κορυφή. Νιώθεις αδύναμος ξανά, μικρός και φοβισμένος. Ευάλωτος, γεμάτος θυμό Χαμένος ναυαγός μέσα στα ίδια σου τα συναισθήματα. Όλα βαράνε στο κεφάλι σου και συ με τη σειρά σου θέλεις να το βαρέσεις στον τοίχο.

Από πού να πιαστείς; Από πού να κρατηθείς; Στην προσπάθεια σου μη πνιγείς, ψάχνεις για χέρια! Ποια χέρια όμως; Όλα κάτι σου ζητούν. Όλα κάτι περιμένουν από σένα. Μα εσύ άδειασες! Δεν έχεις πια, τίποτα άλλο να δώσεις. Ξεσπάς. Φωνάζεις και η φωνή σου μετά βίας ακούγεται από τ’ αναφιλητά και τα τσιγάρα που ‘χεις αραδιάσει στο τασάκι. Λες και η νικοτίνη θα χορτάσει το πεινασμένο σου κορμί.

Έμπλεξες πάλι, γαμώτο σου. Πάλι τα ίδια. Υστερίες, πατώματα, κλάματα, φωνές και όλα αυτά γιατί; Για ποιον; Τι θα κερδίσεις μ’ όλην αυτήν την παράνοια. Σταμάτα να παραπατάς. Κόψε τις κλάψες , τις κρίσεις πανικού, στυλώσου που να πάρει!

Μικρή μου χίμαιρα. Θυμήσου ποια είσαι και πόσα έχεις καταφέρει μέχρι τώρα. Κλείσε τ’ αυτιά σου στους παντογνώστες κριτές σου, στους ηθικούς της δεκάρας και στους απόλυτα συμβιβασμένους- δήθεν ευτυχισμένους, που κάθε βράδυ ξερνούν τη ζωή που δεν έζησαν… Πάψε πια! Παραδέξου την ξεφτίλα σου, χώνεψέ την και προχώρα αλλιώς αυτήν τη φορά.

Θα περάσει, μικρή μου, στο υπόσχομαι. Λίγη ακόμα υπομονή. Ένα παράσημο σε περιμένει στη γωνία. Το βλέπεις; Εκεί είναι, αχνοφαίνεται. Απ’ αυτά που σ’ αρέσουν, τα καρφιτσωμένα στην ψυχή. Εσύ, μανάρι μου, και τις καταστροφές σου, με το σπαθί σου τις κέρδισες. Τώρα θα κωλώσεις;

Μοσχούλα Σολάκη