Καθένας μόνος του
Αυτό είμαστε. Μόνοι. Έτσι απλά. Εκατομμύρια άνθρωποι περνάνε από δίπλα μας σε αυτό το διάβα μας που κάποιος ονόμασε ζωή. Κάποιοι δε μας ρίχνουν ούτε μια ματιά, παρά μονάχα μας προσπερνούν χωρίς να έχουν καν αντιληφθεί την ύπαρξή μας. Άλλοι κοντοστέκονται, μας λοξοκοιτάνε και τελικά λακίζουν αδιάφοροι.
Κι είναι κι αυτοί που έρχονται για να μείνουν. Ή τουλάχιστον, έτσι πιστεύουν και αυτό προσπαθούν να σε πείσουν ότι προτίθενται να κάνουν. Κι επιστρατεύουν λογιών λογιών λέξεις, πράξεις και τεχνάσματα προκειμένου να το καταφέρουν. Λες και κάποιος τους το επέβαλε, ή τους πλήρωσε γι’ αυτό. Κι εκεί που πλέον σε κερδίζουν και τους εμπιστεύεσαι την ψυχή σου… μπαμ! Σκάνε και ακαριαία εξαφανίζονται σαν ένα πυροτέχνημα που σε θάμπωσε, σε πλανέψε, σε αποσυντόνισε και σε παράτησε σύξυλο στο σκοτάδι. Πιο μόνο και πιο φοβισμένο από πριν. Πιο ανασφαλή και ενοχικό. Σαν έναν άλλο, σύγχρονο Κοντορεβυθούλη, που ψάχνει τρεμάμενος μέσα στο μαύρο και ομιχλώδες δάσος που τον παράτησαν, να βρει τα πατήματά του και να γυρίσει πίσω.
Πίσω… Πού πίσω όμως; Εκεί από όπου τον έδιωξαν τάχα μου δήθεν για το καλό του; Εκεί, που ζούσε με τους ανθρώπους εκείνους που θα έβαζε το χέρι του στη φωτιά ότι δε θα τον προδώσουν ποτέ; Γιατί ναι… Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή μας. Αυτοί που δε μας προσπερνούν αδιάφορα. Αυτοί που δεν έρχονται από το πουθενά να μας πλανέψουν, να μας ληστέψουν και να εξαϋλωθούν ξάφνου σαν μάταιο πυροτέχνημα. Είναι αυτοί που έρχονται στη ζωή μας για να μείνουν και μένουν. Είναι αυτοί, για τους οποίους πίνουμε νερό στο όνομά τους. Εκείνοι, που αν χρειαστεί θα κάνουμε τις μεγαλύτερες θυσίες για να τους βοηθήσουμε, θα πέσουμε σαν στρατιώτες στο πεδίο της μάχης για να τους υπερασπιστούμε. Είναι εκείνοι, που όσο περνάει ο χρόνος κι είναι πιστοί και απτόητοι δίπλα μας, τόσο πιο ευλογημένοι νιώθουμε που η μοίρα μας τους έφερε στη ζωή μας.
Όμως… Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης, όπως είπε ο Σολομώντας κι αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη. Γιατί τα μεγαλύτερα χτυπήματα, οι χειρότερες προδοσίες τελικά έρχονται εκ των έσω. Αφού εκεί δεν κρατάς άμυνες. Δεν έχεις όπλα, ούτε σφαίρες κι ούτε πανοπλίες φοράς. Εκεί δεν έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα και τα νώτα σου ποτέ δεν τα καλύπτεις. Γιατί έχεις πειστεί προ πολλού ότι δε χρειάζεται, ότι πρόκειται για ανθρώπους που θα τους ακολουθούσες οπουδήποτε με κλειστά μάτια. Είναι οι άνθρωποι που αγαπάς και σ’ αγαπούνε, οι άνθρωποι που με τον καιρό έχουν επάξια κερδίσει μια θέση στη ζωή και στην καρδιά σου. Μέχρι αποδείξεως του εναντίον… Και κάθε φορά που αυτό το “εναντίον” έρχεται στο προσκήνιο διαλύεσαι. Ξανά και ξανά.
Όμως το πάθημα δε σου γίνεται μάθημα. Ίσως γιατί δε θέλεις. Ίσως γιατί νιώθεις πως τίποτα δε θα έχει αξία αν πάψεις να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους. Ξέρεις πως αν γίνει αυτό θα χαθεί η αγάπη, η φιλία, η οικογενειακή ασφάλεια και θαλπωρή. Και τότε για ποιο λόγο να θαλασσοδέρνεσαι στον ωκεανό της ζωής;
Ναι, είμαστε μόνοι. Είναι αλήθεια. Μια αλήθεια όμως που πρέπει να την καταχωνιάζουμε στα άδυτα του υποσυνείδητού μας. Μια διαπίστωση που πρέπει να προσπερνάμε, προκειμένου να έχουμε δυνάμεις και κίνητρα για να προχωράμε.
Ευτυχώς, λαμπρή εξαίρεση σε αυτόν το μαύρο κανόνα είναι η ύπαρξη της ευλογημένης μητρικής φιγούρας
Όταν κάποτε αυτή χαθεί, τότε και μόνο τότε συνειδητοποιείς ποια ήταν η μοναδική πραγματικά ανιδιοτελής αγάπη που εισέπραξες στη ζωή σου. Και τότε αρχίζει η εποχή της απόλυτης μοναξιάς…
Κατερίνα Πανταλέων
https://www.youtube.com/watch?v=wy6X0K_VIcc
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
