Τα “με ξέχασες”, “με έκανες”, “με έρανες”, ας τα παρκάρουμε στην άκρη
– Δε μου έστειλες ευχές.
– Δεν το είδα!
– Αφού είχες ανοιχτό το fb.
– Ε… δεν πέρασε από μπροστά μου.
– Δε μου ευχήθηκες μέσα στο fb.
– Μα σου τηλεφώνησα!
– Ήθελα και στο fb σχόλιο.
– Δε μου πάτησες καρδιά.
– Μου είναι πιο εύκολο το like.
– Αν το συνεχίσεις θα σε μπλοκάρω.
– Δε μου απάντησες στο μήνυμα.
– Έτρεχα όλη μέρα!
– Μα το fb σου ήταν ανοιχτό.
– Ήταν μέσα ο γιος μου και έπαιζε παιχνίδι!
– Δεν είδες το ποστ που έβαλα;
– Όχι, κάτσε να μπω να δω.
– Άσ’ το, δεν είχε πολλά likes και το διέγραψα.
– Σου έκανα σχόλιο, αλλά δε μου απάντησες.
– Θα μου ξέφυγε!
– Φτηνή δικαιολογία.
Και κάπως έτσι χάσαμε το νόημα της ζωής μας. Μπερδέψαμε την πορεία μας και διαλέξαμε να βαθμολογούμε τις φιλίες μας, τις σχέσεις μας γενικά, με το πώς αντιδρούμε μέσα στα social. Μόνο για κλάματα είμαστε. Πες μου καλημέρα όταν με συναντάς έξω στο δρόμο και μη μου ξαναστείλεις εδώ μέσα. Η καρδιά μου θα γεμίσει, ειλικρινά. Κάνε μου μια αγκαλιά όταν με δεις. Ας πιούμε έναν καφέ μαζί. Μη μου λες χρόνια πολλά ούτε στο τηλέφωνο. Ξέρω πως μ’ αγαπάς. Ο νους σου έχει τόσα, μα τόσα προβλήματα να λύσει.
Η ζωή είναι αλλού. Όμορφο το παρεάκι μας εδώ μέσα. Ειλικρινά, υπάρχουν στιγμές που άθελά του κάποιος μας φτιάχνει τη διάθεση δίχως να το γνωρίζει. Αλλά ας μην πιανόμαστε από το παραμικρό. Ας κρατήσουμε τις επαφές μας δίχως κατινιές. Τα “με ξέχασες”, “με έκανες”, “με έρανες”, ας τα παρκάρουμε στην άκρη.
Είναι όμορφο να μιλάς με ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα. Τώρα αν ξεχάσαμε να στείλουμε και καμιά ευχή, τι να κάνουμε βρε αδερφέ; “Συγχώρα μας”, αν είναι τόσο βαρύ το έγκλημα που διαπράξαμε.
Γουργιώτη Π. Εύη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
