Αν βλέπεις στο ηλιοβασίλεμα το ίδιο
Ορισμένες στιγμές κοιτάω το τίποτα, τον ουρανό, το χαώδες μπλε που μας περικλείει και σκέφτομαι: τι είμαι άραγε προορισμένος να κάνω στη ζωή; Ποιο είναι το σχέδιό Του για μένα; Άραγε οι μοίρες μας θα πηγαίνουν παράλληλα για πολύ ακόμα; Γιατί περιμένω πώς και πώς για να ξανακουμπήσουν η μία την άλλη. Να γίνουμε πάλι “μαζί”, “εμείς”… “εγώ και εσύ”.
Τόσα πολλά κι αυτός ο ουρανός και δεν μου κάνει τη χάρη; Μα κι απ’την άλλη, το μεγαλύτερο κομμάτι μας, το πεπρωμένο μας, το δημιουργούμε εμείς, δε μου φταις, ουρανέ. Με τις εκούσιες και ακούσιές μας επιλογές. Βαδίζουμε επιλέγοντας και γράφουμε και εμείς το πεπρωμένο μας, το δημιουργούμε εμείς, δε μου φταις, ουρανέ. Δεν ξέρω αν με πρόδοσες, σίγουρα όμως δεν έψαξες να το διαψεύσεις… κι όλο γυρνάει στο νου μου.
Άδειασε πάλι το ποτήρι, πάει η βότκα και γεμίζω με τεκίλα. Γίνεται να ήρθαν όλα έτσι και να σκέφτομαι αν συμβαίνει κάτι τέτοιο με σένα; Μετά απ’ αυτά που ζήσαμε, μετά από όλο αυτό το συναίσθημα που υπήρξε, είναι αδιανόητο να καταλήξαμε έτσι. Ξέρω, κοιτάς και εσύ συνέχεια τον ουρανό και αναρωτιέμαι αν βλέπεις στο ηλιοβασίλεμα το ίδιο που βλέπω και εγώ. Αν σκέφτεσαι το ίδιο που σκέφτομαι και εγώ.. Έπιασα το ποτήρι με την τεκίλα και κατέβασα μια γερή γουλιά παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.
Γιάννης Δημήτρης Μποζαμπαλίδης
