Γράμματα στη Θεά Αθηνά – Π

Αλλά και χωρισμένοι στην πραγματικότητα

Πάλι νευριάζω και τρώγομαι με τα ρούχα μου που δεν είσαι εδώ. Μου τη δίνει. Δε θέλω να ενδιαφέρεσαι για το τι κάνω και να μην είσαι εδώ. Τρελαίνομαι που έχεις ακόμα αυτή την αγάπη, αρκετή για να μην την αφήσεις ποτέ πίσω, αλλά όχι αρκετή για να μη γυρίσεις. Να τα παρατήσεις όλα αυτά τώρα και να ξαναβρείς τη ζωή που είχες μαζί μου. Αυτό το “τόσο – όσο” όπως έλεγες και εσύ, αλλά όχι αρκετό για να μην ξαναντικρύσεις κάτι άλλο πέρα από μένα.

Εν τέλει, τι κατάφερες; Ανάθεμά με άμα βρήκες αυτό που έψαχνες. Ούτε και εγώ με τα εφήμερα γέμισα κάτι παραπάνω πέρα από το κρεβάτι μου. Ο συλλογισμός μου είναι μονότονος… το μυαλό μου ακόμα σε σένα. Καταφέραμε μόνο να γίνουμε σαν όλους τους άλλους, χωρισμένοι στα αισθήματα κι ας μην ήμασταν ποτέ πριν έτσι, αλλά και χωρισμένοι στην πραγματικότητα.

Μου πετάνε σπόντες για ρομαντικότητες και λουλούδια, για βόλτες στο δειλινό και γιατί δεν είμαι πιο γλυκός μαζί τους. Μπα, δεν τα ξανακάνω αυτά για καμία. Πρώτη και τελευταία εσύ. Ας βρούνε αλλού τον Ρωμαίο τους, εγώ είμαι πια ένας αηδιασμένος βάτραχος που αφού έχασα την πριγκιπέσα μου δεν ψάχνω να την αναπληρώσω με άλλη. Γιατί θα μείνω εγώ βάτραχος, ή αυτή, ουδεμία σχέση και επαφή θα έχει με πριγκίπισσα.

Δεν ξέρω ποια… τι ή πώς… ξέρω μόνο πως θέλω να ξαναγίνω πρίγκηπας δίπλα σου. Γι’ αυτό είμαι σίγουρος.

Γιάννης Δημήτρης Μποζαμπαλίδης