Για όλους εμάς που δικαιολογούμε, αδικαιολόγητα

Η μοναξιά είναι απαραίτητη κάποιες φορές. Σου δίνει το χρόνο και την ευκαιρία να σκεφτείς, να αναθεωρήσεις, ή ακόμα και να επικροτήσεις τις επιλογές σου. Είναι ένα δώρο η συζήτηση με τον εαυτό σου. Ένα απόκτημα που το κατακτάς με κόπο, δε σου χαρίζεται. Μα είναι απαραίτητο. Είναι αναπόδραστη ανάγκη του είναι σου, να βρεθείς μόνος σου και να συνδιαλεχθείς με τις σκέψεις σου. Εσύ μοναχά κι εκείνες, σε αυτόν τον πολύβουο κόσμο, μπορούν να σε σώσουν.

Θέλει θάρρος η φυγή από την πραγματικότητα. Η διαφυγή από την πλαστή ιδέα που δημιούργησες για τον εαυτό σου. Δεν είσαι όσα σου επέβαλαν, ούτε όσα νόμισες πως έπρεπε να γίνεις για να είσαι αρεστός. Είσαι το αεράκι που κάνει τα φύλλα να θροΐζουν άγρια κάθε απομεσήμερο. Είσαι πότε η πρώτη γουλιά καυτού ελληνικού καφέ και πότε το κατακάθι του. Απέχεις παρασάγκας από τη χειρότερη σκέψη σου. Μα και η πιο αισιόδοξη είναι πολύ λίγη για να σε περιγράψει.

Συχνά υποτιμούμε τα θέλω μας καταχωνιάζοντάς τα σε μια σκοτεινή γωνιά του μυαλού μας, βαφτίζοντας τα άπιαστα ή ανεπαρκή, παράλογα ή υπερτιμημένα. Καμιά ανάγκη μας όμως, όσο παράλογη κι αν φαίνεται, δεν πρέπει να καταπατάται. Όλοι οι συμβιβασμοί απαγορεύονται στα όνειρα. Κι αν ο ήλιος κρύφτηκε για μερικές στιγμές, το εκτυφλωτικό φως του θα επιστρέψει και πάλι∙ δυνατότερο από ποτέ.

Κι αν φτάσουμε σε σημείο να νιώθουμε πως το σκοτάδι μέσα μας δε θα μας εγκαταλείψει ποτέ. Πως πότισε ως και το τελευταίο κύτταρό μας το έρεβος, ας κλέψουμε μια στιγμή παραδείσου να συλλογιστούμε και τελικά να ανασυνταχθούμε. Κατηγορούμε τους άλλους, αυτούς που μας υποτιμούν, που μας θεωρούν κενούς από αισθήματα∙ τενεκεδένιους ανθρώπους χωρίς καρδιά, χωρίς όνειρα. Κάνουμε λάθη και αντί να τρέξουν να μας προσφέρουν έναν ώμο να γείρουμε, μια αγκαλιά να ξαποστάσουμε, εκείνοι τρίβουν τη δήθεν ευτυχία τους στα μούτρα μας και χειροκροτούν ζητωκραυγάζοντας τα δάκρυά μας. “Φίλους” τους βαφτίσαμε και τους δικαιολογούμε.

Εμείς φταίμε, όχι εκείνοι. Εμείς, που ενώ είχαμε κάθε λόγο και κάθε δίκιο να τους δείξουμε το δρόμο προς την έξοδο, ανταυτού τους δωρίζαμε αδιαλείπτως νέες ευκαιρίες. Θα αλλάξουν μωρέ, θα καταλάβουν. Θα με δουν σαν άνθρωπο κάποτε… Αν βρίσκεις τον εαυτό σου σ’ αυτές τις λέξεις καθώς κι εσύ ο ίδιος τις έχεις προφέρει αμέτρητες φορές, την επόμενη φορά που θα βρεθείς να δικαιολογείς σκάρτες συμπεριφορές, θυμήσου! Οι άνθρωποι που αξίζουν τρεις και δέκα και εκατό ευκαιρίες, σπανίως τις ζητούν. Μετά τη δεύτερη χαραμισμένη ευκαιρία θα πρέπει να κόβονται οι γόρδιοι δεσμοί. Να σταματά το μέτρημα που οδηγεί στη δυστυχία. Όχι καρδιά μου, δε θα αλλάξουν, ούτε πιο “άνθρωποι” θα γίνουν. Φύγε να βρεις τον εαυτό σου, να χαρείς. Φύγε και θα λυτρωθείς.

Μέσα από τη μοναξιά καταλαβαίνεις τον εαυτό σου και του δίνεις το χώρο να σκεφτεί, να αναπνεύσει, να υπάρξει. Δες πόσες λέξεις ξέφυγαν από τα σωθικά μου, τώρα που κάθομαι μονάχη σε ένα ερημικό καφέ βρίσκοντας συντροφιά στις ήρεμες μπαλάντες και στο τετράδιο με το στυλό που αγόρασα στο δρόμο. Η δική μου απόδραση κόστισε μόλις ένα ευρώ και δέκα λεπτά, γεμίζοντάς με περισσότερο από κάθε πλήθος κόσμου, από κάθε ανούσια κουβέντα και βεβιασμένο νεύμα, από κάθε ελλιπή συναναστροφή που αυτοαποκαλείται “διασκέδαση”.

Η μοναξιά μου με γέμισε λέξεις κι είμαι ευγνώμων που μπορώ να τις εκφράσω. Σε ένα πολύβουο κόσμο, είμαι ευτυχισμένη με την ηρεμία που μου προσφέρει η γραφή. Σε τέτοιους άστατους καιρούς, εγώ σταθερά επιμένω σε μια γουλιά καφέ στο γωνιακό ξύλινο τραπέζι της αγαπημένης μου καφετέριας, γράφοντας για όνειρα και σκέψεις σε ένα φτηνό τετράδιο, ακριβοθώρητο για μένα, γεμάτο με ιδέες και τις λέξεις μου…

Φιλίνα Ιγνατιάδου