Πίσω στο χρόνο
Το απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι. Δεν ήθελα με τίποτα να το ανοίξω. Ήταν σαν να άνοιγα την ίδια ώρα πληγές. Έτσι το είχα στο μυαλό μου. Η μάνα επέμενε πως έπρεπε να μπει μια τάξη εκεί μέσα. Το συζήτησα με την Κατερίνα. Μου έδωσε θάρρος. Είναι μια ήρεμη δύναμη αυτή η κοπέλα για αυτό και την αγαπώ. Άναψα τσιγάρο. Το έσβησα βιαστικά και κίνησα για το μικρό καθιστικό. Στάθηκα για λίγο σιωπηλή απέναντί του. Άγγιξα τα μπρούντζινα πόμολα. Χάιδεψα το ξύλο τριανταφυλλιάς. Έκανα ένα βήμα πίσω. Πήρα μια βαθιά αναπνοή. Έβγαλα τον αέρα από μέσα μου με θόρυβο. Άπλωσα τα χέρια και άνοιξα διάπλατα το ντουλάπι με τα φωτογραφικά άλμπουμ. Ήμουν έτοιμη να σταθώ απέναντι στη ζωή μου που πέρασε. Να δω ανθρώπους δικούς μου που δεν είναι πια εδώ. Άλλους με τους οποίους οικειοθελώς οι δρόμοι μας χωρίστηκαν και άλλους που η ζωή μας χώρισε χωρίς να μας ρωτήσει.
Τα χέρια μου έτρεμαν στην αρχή. Τα δάκρυα δεν μπόρεσα να τα συγκρατήσω, αλλά δεν με ένοιαζε. Δεν είναι κακό να κλαις όταν σου λείπουν οι αγαπημένοι σου, σκέφτηκα. Η ζωή μου πέρασε μπροστά από τα μάτια μου. Την κρατούσα μέσα στα χέρια μου. Την ξεδίπλωνα. Τόσα μέρη, τόσοι άνθρωποι, τόσες χαρούμενες στιγμές. Αισθάνθηκα ευγνωμοσύνη. Την ένιωσα μέσα στο πετσί μου. Ανάβλυζε μέσα από τους πόρους μου. Εγώ μέσα στα χρόνια. Να μεγαλώνω, να εξελίσσομαι, να προχωρώ, παρά τις απώλειες, τα σημάδια, τα στραβοπατήματα.
Επέλεξα μερικές φωτογραφίες. Τις έστειλα σε κάποιες φίλες που δε βλεπόμαστε τώρα πια. Δεν το περίμεναν. Ούτε εγώ ξέρω γιατί το έκανα. Νοσταλγία, αγάπη… Το σημαντικό ήταν πως κατάφερα να ζωγραφίσω στα πρόσωπά τους ένα χαμόγελο και ας μην τα πήγαινα ποτέ μου καλά με τη ζωγραφική.
«Πώς ήταν το ταξίδι σου στο χρόνο;» με ρωτάει η Κατερίνα. «Υπέροχο», της απαντώ και της στέλνω καπάκι μια φωτογραφία μου από τα παλιά. «Δεν άλλαξες καθόλου», μου απαντά. Ίσως φταίει αυτό το παιδί μέσα μου, σκέφτομαι, που αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει. Πόσο το αγαπώ αυτό το παιδί, αλήθεια…
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
