Ένα τσιγάρο
Ανασαίνω βαθιά, αφήνοντας τον καπνό να κυλήσει μέσα μου και νιώθω την εξάρτηση. Μετά από τόσο καιρό χρειάζομαι το γλυκό πόνο που προκαλεί εισβάλλοντας στα σωθικά μου χωρίς ίχνος ντροπής για την καταπάτηση της «καθαρότητας» των τόσων χρόνων… χωρίς ίχνος συμπόνιας για την αδυναμία μου, γεμίζει ομίχλη τον εγκέφαλό μου, θολώνει την κρίση και τη σκέψη μου και αυτή την ώρα, αυτός ο εθισμός είναι απαραίτητος για να διατηρηθεί η λογική μου.
Κι εκείνος, προσπαθεί να μου επιβληθεί, αφήνει το σημάδι του βρωμίζοντας τα δάχτυλά μου, περισσότερο από την ήδη βρωμισμένη μου ψυχή. Με βοηθάω, ή με εκδικούμαι; Έχω θάρρος, ή είμαι αδύναμη; Τι προσπαθώ να αποδείξω; Να μου αποδείξω; Ότι είμαι λίγη, ή πολλή; Ότι είμαι γενναία, ή ηλίθια; Μήπως τελικά με το να νομίζω πως πηγαίνω προς το φως με βυθίζω σε απύθμενο σκοτάδι;
Τραβάω ακόμα μια δυνατή τζούρα. Νιώθω το φίλτρο να καίει ανάμεσα στα δάχτυλά μου. Τι να κάψεις, διάολε, ψελλίζω, τα καμένα δεν καίγονται! Αρχίζω και αισθάνομαι ζαλάδα, στις άκρες των χειλιών μου ζωγραφίζεται μια υποψία από χαμόγελο. Αποζητά κι αυτό λίγη μαστούρα, καλωσορίζοντας την τρέλα, την παράνοια, την απογοήτευση. Και μια και δεν υπάρχουν άλλα σύννεφα για να πέσω, σκαρφαλώνω στα «κυκλάκια» που δημιουργώ απ΄ τον καπνό που εκπνέω, λυτρώνοντας τον εαυτό μου από τον πόνο που υπάρχει στο στήθος μου. Κάθε ανάσα του πονάει, ναι, κάθε εκπνοή του όμως είναι η πιο άμεση λύτρωση που μπορώ να νιώσω και να είμαι σίγουρη για την αυθεντικότητά της, μια και πλέον δεν απέμεινε τίποτα άλλο στο οποίο να μπορώ να πιστέψω.
Η καύτρα έχει γίνει τεράστια. Το βλέμμα παραμένει κολλημένο στο κενό. Εκείνο το κενό που μου προκάλεσε ο τόσος καιρός υπερηφάνειας. Ο τόσος καιρός σιγουριάς και τυφλής εμπιστοσύνης. Σε λόγια; Σε ανθρώπους; Μάλλον σε καλοπαιγμένους ρόλους ηθικής, ειλικρίνειας και αξιών. Το τσιγάρο τελείωσε, μαζί και οι σκέψεις μου. Δεν ένιωσα ποτέ στα τόσα χρόνια αποχής από αυτόν το σατανά την ανάγκη να αφεθώ στη γλυκιά του αίσθηση. Είχα ξεχάσει τη γιατρειά που προκαλεί στην ψυχή την ώρα που καταστρέφει το σώμα… τι περίεργο σύμπλεγμα κι αυτό…
Μαρία Χαρίτου
Από πολύ μικρή, έμαθα να υπάρχω μέσα από τις τέχνες! Τραγουδάω τις χαρές μου, χορεύω tango τις λύπες μου, εκφράζομαι μέσα από τη μουσική μου και γεννάω εικόνες με την πένα μου! Μη με ρωτήσετε ποτέ ποια από όλες αγαπώ περισσότερο γιατί δεν έχω απάντηση! Όλα τα παραπάνω, συν το ελεύθερο και αδάμαστο πνεύμα μου, φτιάχνουν εμένα! Πηγή έμπνευσής μου είναι ο άνθρωπος, μια και μου αρέσει να τον παρατηρώ μέσα από τις λεπτομέρειες! Το τελείωμα του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «παλεύοντας το σκοτάδι μου», είναι η απόδειξη. Τέλος, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι λατρεύω να δημιουργώ εικόνες και συναισθήματα στο μυαλό και την καρδιά σας!
