To όνομά σου άξιο για ποιήματα πολλά.
Έχω τα γραπτά μου για πατήματα,
τα δικά σου βήματα να μην ξανάβρω.
Ψιθυρίζω το όνομά σου καθώς γράφω για εσένα,
πολλοστή φορά που είμαι στα χαμένα για εσένα.
Τις λεξούλες πως ταιριάζω
το όνομά σου αναστενάζω πολλοστή φορά,
στο λέω, είναι σήμα κατατεθέν.
Είσαι έρωτας που φτάνει στο μηδέν,
τα γραπτά μου κάνουν κύκλους απρεπείς.
Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης
Δάχτυλα βαμμένα, σε χρώμα μπορντό. Χρώμα των παθών της. Χρώμα κόκκινο. Να σπάει το γκρι του χειμώνα. Να μη μιζεριάζει πια. Μόνο […]
Ψάξε με! Δεν άλλαξε τίποτα, όπως τότε. Η ψυχή μου καρτερεί. Όπως τότε. Λαχταρά. Όπως τότε. Θέλει. Όπως τότε! Ανάμεσα σε κάτι […]
Απόψε η ανάμνηση Φόρεσε την επίσημη ενδυμασία της, Προσμένοντας Τη λήθη Να πλαστογραφήσει, Κρυφά, Στο μεγάλο βιβλίο του χρόνου. Κάποιος της έταξε […]
Μανούλα μου, δεν ξέρω που θα έφτανα για μια αγκαλιά σου ακόμα. Σε τι δρόμους κακοτράχαλους θα μάτωνα τα πόδια μου αν […]
