Μη μου λες να χαμογελάσω. Απλά, κατάλαβέ με!

Τα πιο ήρεμα -ψυχικά- 15 λεπτά των τελευταίων 17 χρόνων τα πέρασα κοιμισμένη από νάρκωση σε ένα ψυχρό χειρουργείο. Πουθενά αλλού. Ούτε στο κρεβάτι μου, ούτε στο σπίτι μου, ούτε μπροστά από τη θάλασσα, ούτε σε βόλτα, ούτε καθώς περπατώ μόνη με μουσική στ’ αυτιά. Μόνη, σε ένα χειρουργείο καθώς η αναισθησία μου κατέκλυζε το κεφάλι. Εκεί ηρέμησα. Για 15 ολόκληρα λεπτά. Μετά με ξύπνησαν και όλα επανήλθαν. Και τα άγχη και οι σκέψεις και οι λύπες και οι ευθύνες και όλα. Ήθελα λίγο ακόμα. Ήθελα να τους πω απεγνωσμένα “αφήστε με λιγάκι ακόμα να ξεκουραστώ”. Φυσικά δεν το είπα. 

 

Νομίζεις ότι έχεις τον έλεγχο. Βασανίζεσαι, προσπαθείς, παλεύεις με δαιμόνια, με τον χρόνο, με τις συνθήκες, με τους ανθρώπους, με συμπεριφορές, με τον εαυτό σου. Παλεύεις, κάνεις υπομονή, κάνεις στην άκρη συναισθηματισμούς, γίνεσαι ψυχρός για να μπορέσεις να τα καταφέρεις, ξορκίζεις τους φόβους σου με γέλιο και αστεία και χαμόγελα, χάνεις την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους, δίνεις μάχη να την ξαναβρείς, σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, σκέφτεσαι και έρχεται μια ένεση και στα καταρρίπτει όλα. Και σε ρίχνει σε ύπνο βαθύ και νιώθεις γαλήνη. Ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι δεν ελέγχεις τίποτα. Ένα τσακ είναι όλα. Μια ένεση ή ένα γεγονός. Κάτι γίνεται και δεν μπορείς πια να αντιδράσεις κι όμως μάντεψε! Η ζωή προχωράει και χωρίς εσένα να τα ελέγχεις όλα. Σκεφτόμουν ότι όπως ξαφνικά αποκοιμήθηκα εγώ για κάποιο όχι σοβαρό λόγο, δεν έχει σημασία, έτσι κάποιοι άλλοι αποκοιμιούνται για πάντα από ένα άλλο «τσακ». Και ξαφνικά τίποτε δεν έχει σημασία. Ούτε οι δουλειές τους, ούτε τα άγχη τους, ούτε οι λύπες τους, ούτε τα βάσανά τους. Ένα «τσακ» και τέλος. Και καταλήγεις στην κλισέ ατάκα που χρόνια τσαμπουνάμε όταν τα δύσκολά μας καπακώνονται από τα απόλυτα δύσκολα «Τίποτα δεν είμαστε». Ναι, τίποτα δεν είμαστε. Πολλή φασαρία για το τίποτα. Ή μήπως όχι; Και σου λένε «χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;» και σου λένε «σκέψου θετικά» και εσύ σιωπάς και κατανοείς γιατί δεν ξέρουν. Γιατί δεν γνωρίζουν ότι όποιος ζει στο στόμα του λύκου και δεν είναι τρελός για να τα παίρνει όλα στην τρελή, δε μπορεί να χαμογελάσει γιατί φοβάται. Γιατί ανά πάσα ώρα τα κοφτερά δόντια του λύκου θα μπηχτούν στη σάρκα σου και αμέσως μετά θα σε καταπιεί. Αλλά δε βλέπουν τον λύκο. Δεν βλέπουν τη μεγάλη εικόνα. Βλέπουν μόνο εσένα που δεν χαμογελάς. Βλέπουν εσένα που δεν σκέφτεσαι θετικά, όχι τον φόβο σου. Βλέπουν εσένα που είσαι θλιμμένος όχι γιατί είσαι. Βλέπουν το τυρί, όχι τη φάκα.

 

Θερμή παράκληση. Όταν βλέπετε άνθρωπο που στερείται χαμόγελου και θετικής σκέψης μην τον παροτρύνετε να χαμογελάσει και να σκέφτεται θετικά. Είναι σουρεαλισμός. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι κρύβει από πίσω η κλειστή του πόρτα, η θλίψη στα μάτια του, η απουσία χαμόγελου. Παροτρύνετέ τον να αλλάξει τη ζωή του. Να το πάρει από την αρχή, προτείνετέ του βοήθεια, προσφέρετε τα «αυτιά» σας, ακούστε τον και δώστε χέρι βοηθείας. Πάντως μην του λέτε «χαμόγελα ρε!» και «σκέψου θετικά». Του δημιουργείτε μεγαλύτερη θλίψη.

 

Όλοι θέλουμε να χαμογελάμε. Κι αν δεν το κάνουμε δεν είναι ότι δεν το κάνουμε από βίτσιο απλά δεν έχουμε το υπόβαθρο για να το κάνουμε. Και τότε θέλουμε ανθρώπους που κατανοούν. Που αγκαλιάζουν τα σκοτάδια μας, που δεν παρεξηγούν τη θλίψη μας, που την αγκαλιάζουν κι αυτή μαζί με εμάς, που μας αφήνουν να βιώσουμε τη λύπη μας. Και αφού όλα αυτά κάνουν τον κύκλο τους να πάρουμε μαζί τους τσάπα να γκρεμίσουμε ό,τι παλιό και ασταθές και να χτίσουμε από την αρχή τη ζωή μας πάνω σε γερά θεμέλια. Αγάπη, κατανόηση, χρόνο θέλουμε οι λυπημένοι άνθρωποι και όχι την επιφανειακή παρότρυνση «χαμόγελα ρε, τι σου ζητάνε;».