Η Σιωπή της Νύχτας
Της Λευκοθέας Μαρίας Γκολγκάκη
Η νύχτα, αναμφίβολα, αποτελεί από μόνη της ένα μυστήριο. Έχει την ομορφιά και συνάμα την ασχήμια που της πρέπει γιατί όσο διαρκεί όλα ησυχάζουν, ενώ στην ουσία τίποτα δεν είναι ήσυχο. Και ενώ το σώμα βρίσκεται σε κατάσταση μικρότερης εγρήγορσης, προσπαθώντας να αναπληρώσει την ενέργεια που δαπάνησε τις προηγούμενες ώρες, το μυαλό συνεχίζει να ταξιδεύει σε μια θάλασσα με ψηλά κύματα. Άλλοτε σερφάρεις πάνω σε αυτά έχοντας την απόλυτη αίσθηση της ελευθερίας και άλλες φορές αφήνεσαι στην ορμή τους με αποτέλεσμα να σε καταπιούν.
Υπάρχει ένα καταφύγιο που στεγάζει το μυαλό μας κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τακτοποιημένο και εξυπηρετικό. Κι εμείς του είμαστε ευγνώμονες καθώς χρησιμοποιείται με τρόπο τέτοιο, έτσι ώστε να καταφέρουμε να διεκπεραιώσουμε όλα όσα απαρτίζουν την καθημερινότητά μας, όλα όσα καλούμαστε να φέρουμε εις πέρας. Είναι μια καλή κρυψώνα, θα έλεγε κανείς, αφού ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν αφήνει περιθώρια για να ανοίξουν οι πόρτες αυτές που ξεκινώντας από το μονοπάτι του μυαλού, καταλήγουν στον εσωτερικό μας εαυτό.
Για κάποιους αυτό θεωρείται κατάρα. Είναι αρκετοί οι άνθρωποι οι οποίοι δεν αντέχουν στη σκέψη πως πλησιάζει η νύχτα, αφού τότε οι εξωτερικοί θόρυβοι είναι πολύ λιγότεροι σε ένταση, με αποτέλεσμα να ακούγονται σχεδόν εκκωφαντικά, εξουθενωτικά οι σκέψεις μας. Όσοι το βλέπουν ως κατάρα, κλείνουν τα μάτια και εύχονται να ξυπνήσουν γρήγορα πριν προλάβουν να μείνουν μόνοι με τον εαυτό τους. Γιατί τότε το κουτάκι ανοίγει και από μέσα του βγαίνουν ευσεβείς και ανεκπλήρωτοι πόθοι, έρχονται στο προσκήνιο τα κακώς κείμενα όσων προηγήθηκαν, καθώς και συναισθήματα που συχνά, δεν είναι εύκολο να τα διαχειριστούμε.
Για άλλους αντίθετα, η νύχτα είναι ευχή. Η σιωπή της ισοδυναμεί με αναμονή. Η ελευθερία που προσφέρει είναι ανεκτίμητη ως προς το γεγονός πως δίνεται η δυνατότητα ανασυγκρότησης, περιορισμένη πια από τις εγκόσμιες παρεμβολές. Παράλληλα, γίνεται εφικτή η εμβάθυνση στο πρωτόγονο μέσα μας. Το να υπάρχει η ευκαιρία να είμαστε αυτό που πραγματικά θέλουμε δίχως την γκιλοτίνα του φαίνεσθαι, δεν μπορεί παρά να είναι ευλογία. Αρκεί το μάτι που εποπτεύει όλα αυτά να είναι καθαρό και ανδρείο, ικανό να τα αποδεχτεί το ξημέρωμα.
Θέλει θάρρος η νύχτα, πιότερο από αυτό που ίσως υπολογίζεις πως έχεις. Αυτή είναι η ομορφιά, αυτή και η ασχήμια της, μια σιωπή κοινή αλλά και διαφορετική για όλους και για όλα.
Ονομάζομαι Λευκοθέα Μαρία Γκολγκάκη και ζω στην Αθήνα. Γράφω γιατί δε νιώθω εγώ όταν κάνω το αντίθετo.
