Θεατής στο έργο σου!

Ποιος ήσουν όταν δε σε έβλεπε κανείς; Κλείνεις τα μάτια σου μπροστά στο ίδιο σου το είδωλο, ή δεν αντέχεις να αντικατοπτρίζονται στις κόρες των ματιών σου όλοι εκείνοι που συνειδητά επέλεξες να κοροϊδέψεις; Τώρα πια γιατί δε γελάς; Θυμάσαι τότε; Όταν μοίραζες απλόχερα ποιος ξέρει σε πόσους την υπόσχεση πως θα είσαι εκεί για εκείνους; Ένα αστείο με το οποίο κάποτε γέλαγες πολύ. Τώρα; Τώρα γιατί δε γελάς; Επειδή το αστείο σου γύρισε πίσω σε εσένα; Γιατί έμεινες μόνος εσύ και οι σάπιες λέξεις σου;

Ποιος ήσουν λοιπόν όταν δεν έβλεπε κανείς; Γιατί εδώ και καιρό ξέρεις τι κατάντησες, και είναι και αυτό που επιβεβαιώνει ότι “η ζωή ξέρει”, και τώρα απλά μαθαίνεις κάθε μέρα γιατί εκπλήσσεσαι. Ίσως αδιάφορα κάποιες φορές, με θυμό όμως τις περισσότερες. Η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές, καραγκιοζάκο μου. Τώρα στο ίδιο το έργο σου κάτσε θεατής. Ο μόνος θεατής. Και σίγουρα το χειροκρότημα θα είναι άηχο. Άχρωμο. Χωρίς ουσία. Χωρίς επικρότηση.

Δεν είχες τίποτα να δείξεις. Τίποτα για να είσαι περήφανος. Ξέρεις, φεύγοντας από αυτή τη ζωή όλοι επιθυμούμε ενδόμυχα κάποιοι να λένε το όνομα μας με αγάπη, με χαμόγελο. Εσύ; Εσύ απλά θα είσαι ο άγνωστος Χ. Και κλάψε από τώρα για σένα, γιατί κανείς δεν υπάρχει να το κάνει στη θύμησή σου. Τους έδιωξες όλους, θυμάσαι;

Ιωάννα Νικολαντωνάκη