Δεν μπαίνω σε σειρά προτεραιότητας

Δεν είμαι από τις γυναίκες που περιμένουν. Έμαθα πως όποιος θέλει να είναι μαζί μου, απλά θα είναι. Δίχως χρονοκαθυστέρηση, δίχως δικαιολογίες. Σαφέστατα, ούτε να το σκεφτεί να μου κάνει “καψόνια”. Ούτε να με τεστάρει. Το θεωρώ απλά γελοίο όλο αυτό. Κάποιος που θα νοιάζεται για μένα θα είναι παρών,  δίχως να μου αφήνει το περιθώριο να ψάχνω που βρίσκεται. Θα είμαι μέρος στην καθημερινότητά του. Θα είμαι σίγουρη τι αισθάνεται για μένα και πόσο θα με εκτιμά.

Τα “δεν έχω χρόνο”, “θέλω να μείνω για λίγο μόνος”, “σε ξέχασα”, “μου έτυχε κάτι” κλπ, δεν αντιπροσωπεύουν το δικό μου χαρακτήρα. Μεγάλωσα πια για να πιστεύω πως κάποιος το παίζει δύσκολος μόνο και μόνο για να κολλήσω μαζί του. Όταν αδιαφορεί, απλά αδιαφορεί. Τίποτα περισσότερο, ούτε λιγότερο. Δε με θέλει. Μόνο αυτό. Άρα, δεν περιμένω αν θα του έρθει αναλαμπή. Ούτε μπαίνω σε σειρά προτεραιότητας. Από μικρή η ζωή μου έφερνε δυσκολίες. Εκεί που έπεφτα όμως και έβλεπα το αίμα να τρέχει από τις πληγές μου, με το ένα χέρι  σκούπιζα το γόνατό μου και με το άλλο τα δάκρυά μου. Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να τα βλέπει όλα μαύρα. Και ας ήταν πολλές φορές. Κοιτούσα να ξεπεράσω γρήγορα τα εμπόδια. Άρα από αυτό και μόνο πλέον, δε γίνεται να έχω το ρόλο του θύματος, ούτε να μ ‘έχει κάποιος στο περίμενε.

Πέρασα άλλα και άλλα και θα καθίσω να παρακαλώ κάποιον να είναι μαζί μου; Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Εκείνος που ξέρει τι αισθήματα τρέφω για εκείνον, πρέπει αν αισθάνεται το ίδιο, να είναι στη ζωή μου με το “καλημέρα” μας. Κουράστηκα να ακούω από γυναίκες γύρω μου να λένε, “με θέλει, με στέλνει και κανένα μήνυμα πού και πού αλλά κάτι τον βασανίζει”. Δε συμφωνώ όμως. Άντρας που σε θέλει σε κυνηγά, σε διεκδικεί και θα συνεχίσει να το κάνει ακόμη και μέσα στη σχέση σας. Όλα τα άλλα είναι ιστορίες να λέγαμε.

Εύη Π. Γουργιώτη