Όταν ξαναβρεθούμε
Θα είναι που λες, χειμώνας όταν ξαναβρεθούμε. Θα χιονίζει ακατάπαυστα και θα με προσπεράσεις δίχως να με καταλάβεις. Θα είμαι εγώ που θα φωνάξω το όνομά σου. Θα είσαι εσύ που θα σταθείς για λίγο σαν άγαλμα, πριν στρίψεις να κοιτάξεις προς εμένα. Θα στέκομαι απέναντι σου, μ’ ένα χαμόγελο ζεστό επάνω στο παγωμένο μου πρόσωπο.
Θα είσαι εσύ που θα ανοίξεις τα χέρια σου να χωθώ στην αγκαλιά σου, κάτω από την ανοιχτή ομπρέλα σου. Θα είναι ο δρόμος σχεδόν άδειος και όσοι ελάχιστοι θα βαδίζουν, θα είναι βιαστικοί. Θα είναι όλα έτσι πλασμένα που θα μας επιτραπεί να φιληθούμε ξανά σαν δύο έφηβοι. Καμιά κουβέντα δε θα ειπωθεί από τα χείλη μας.
Το φιλί μας θα είναι σαν την πρώτη μας φορά. Τα λόγια θα έρθουν μετά την επιθυμία μας να χορτάσει ο ένας τον άλλον. Θα ενώσουμε όσα μας χώρισαν. Θα αγγίξουμε την κάθε πτυχή των ρυτίδων μας πλέον. Θα νιώσουμε πως η αγάπη δε φεύγει με το πέρασμα των χρόνων.
Θα είναι χειμώνας. Να το θυμάσαι.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
