Το χρώμα της ελπίδας

Η νύχτα ύφαινε με τις κλωστές που μια νέα ζωή ξέραβε από τις μνήμες του παρελθόντος. Τα σωθικά μου ξερνούσαν το μελανό τους χρώμα. Για μια ακόμη φορά μια επώδυνη γέννα ξεκινούσε. Κι εγώ, έτοιμη να μπω στο κέντρο της δίνης ενός τρομερού ανεμοστρόβιλου.

Καθώς με γύριζε, άφηνα να ξεκολλήσουν από πάνω μου πίκρες, πληγές, καρφιά. Η ηχώ της φωνής μου δυνάμωνε και αντηχούσε παντού. Κάποιοι λύκοι την άκουσαν και με περιτριγύρισαν περιμένοντας τον ανεμοστρόβιλο να σταματήσει, και μη χάνοντας χρόνο να με κατασπαράξουν. Περίμεναν να με δουν ζαλισμένη και ανήμπορη να σταθώ στα πόδια μου.

Μα όταν αυτός σταμάτησε και με κοίταξαν, πισωπατώντας το’ βαλαν στα πόδια. Όλα είχαν αναβαπτιστεί στο χρώμα της ελπίδας. Κι εγώ, άρχισα να κουμπώνω τη νέα μου ζωή.

Ελενη Καρβουναρη