Δυστυχώς, φίλε μου, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι
Δυστυχώς, φίλε μου, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, που ό,τι κι αν τους πεις δε θα ιδρώσει το αυτί τους. Δυστυχώς, φίλε μου, υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι, που τους αρέσει να προκαλούν ατελείωτο πόνο. Αυτόν τον πόνο, που σαν μαχαίρι σου τρυπάει την καρδιά, πριν σε πάρει ο ύπνος, στη σκέψη της προδοσίας τους. Που ενσαρκώνουν πολύ καλά, το ρόλο ενός ανθρώπου που «αγαπάει» και παίρνουν άριστα. Μόνο εκεί παίρνουν άριστα, πουθενά αλλού.
Δυστυχώς, φίλε μου, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι που σου σερβίρουν μια ψεύτικη αλήθεια, για έρωτα. Που έχουν αυτήν την ατάραχη ετοιμότητα, για το «όχι». Που κάνουν τα πάντα για να σε φέρουν κοντά τους, απλά και μόνο για να ικανοποιήσουν το ανικανοποίητο, διψασμένο, αχόρταγο “Εγώ” τους. Που σε κάνουν να μην μπορείς να ξεχάσεις ότι αμέτρητα βράδια, κάθε δάκρυ σου, έβγαζε φωτιές και έκαιγε τα μάτια σου. Μέχρι και αυτά πόναγαν. Που προκαλούν απελπισία έσχατου βαθμού. Αυτή την απελπισία της καρδιάς, που ψάχνει από κάπου να πιαστεί και βρίσκει το τίποτα και πέφτει στο κενό.
Δυστυχώς, φίλε μου, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, που σε ποτίζουν δηλητήριο, και μετά σε βρίσκουν κάτι κρύα πρωινά που ο καφές σου είναι πικρός σαν αυτό ακριβώς το δηλητήριο που σε πότισαν. Που σου προκαλούν θυμό, σχεδόν οργή, θα έλεγα. Εκείνο το θυμό, που σε ζώνει μέχρι που να πέσεις στο χώμα κάτω και να μην ξέρεις ποιον να χτυπήσεις, τα μούτρα τους, ή τα δικά σου;
Δυστυχώς φίλε μου, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι που σου προκαλούν χάος στην ψυχή, στο μυαλό και σε όλο σου το είναι. Που όταν σου μιλάει ο απέναντι, εσύ ακούς χαμένος το «φύγε» τους και θέλεις να φωνάξεις να βροντήξει η γης. Να χάνεσαι σε ψευδαισθήσεις για να τους δικαιολογήσεις και να μην τολμάς να δεχθείς πως έπεσες θύμα της μαεστρίας τους, να ρίχνουν δίχτυα σε «εύκολα» θύματα που ήξεραν πως τους αγαπάνε αληθινά.
Έτσι είναι, φίλε μου, ξέρω, η αλήθεια πονάει. Αλλά έτσι είναι. Δυστυχώς, φίλε μου, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι που σου προκαλούν αηδία. Καταφέρνουν να σε κάνουν να σε σιχαίνεσαι. Ναι να σε σιχαίνεσαι, ναι! Να σε σιχαίνεσαι που τους άγγιξες και που τους έδωσες εσένα. Που σε κάνουν να μετανιώνεις βαθιά, πικρά και άσχημα, την ώρα και τη στιγμή που έριξες το βλέμμα σου απάνω τους.
Δυστυχώς, φίλε μου, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, που το έχουν βίτσιο να σε εξευτελίζουν. Που σε διώχνουν, δίνοντάς σου μία σακούλα σκουπιδιών στο χέρι με δύο αλλαξιές ρούχα μέσα. Μπορώ να γράφω ώρες γι’ αυτούς τους ανθρώπους, φίλε μου, αλλά νομίζω ότι χαλάω το μελάνι μου άδικα. Και πολλά είπα, ή μάλλον λίγα; Δεν ξέρω. Δεν ξέρω, φίλε μου, δε μετριούνται τ’ ατοπήματα. Όχι πως θα ιδρώσει το αυτί τους. Ούτε καν να το σκεφτείς αυτό, φίλε μου! Όχι, προς Θεού. Αυτοί, αυτοί ποτέ! Οι άλλοι φταίνε πάντα!
Δε θα ιδρώσει, φίλε μου, και ξέρεις γιατί; Επειδή, έχουν ένα άδειο πανί για καρδιά και τόνους “εγώ” για ψυχή, φίλε μου. Αυτό έχουν. Και άντε εσύ μετά να συγχωρέσεις. Δεν υπάρχει συγχώρεση. Και άντε εσύ μετά να δικαιολογήσεις, δεν υπάρχει δικαιολογία. Ούτε για τον εαυτό σου υπάρχει όμως, φίλε μου. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, την τρίτη καίγεσαι και είναι και φαρμακερή. Κάποιοι μπορεί να σου τα λέγανε αλλά εσύ δεν άκουγες, γιατί τους αγαπούσες και όταν μιλάει η καρδιά στέκονται όλοι προσοχή!
Ξέρω, φίλε μου. Δυστυχώς, φίλε μου, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, που η ψυχή τους, κάνει το αρχαιότερο επάγγελμα. Δυστυχώς, φίλε μου, ήσουνα η λεγόμενη «Πόρτα για χειμώνα» τους. Ας μη γελιόμαστε, φίλε μου, η αλήθεια να λέγεται, είχαν και άλλα παραθυράκια ανοιχτά, έπαιζαν σε πολλά ταμπλό, ένα από αυτά ήσουν και εσύ. Και τα σ’ αγαπώ τους, φίλε μου; Τώρα πια; Μια σκέτη δυσωδία. Όμως, φίλε μου, να θυμάσαι και το ξέρεις πρώτος, ότι η ζωή είναι μια ρόδα και γυρνάει. Άλλοι το λένε Κάρμα. Άλλοι Θεία Δίκη. Μπορεί στο τέλος τέλος, φίλε μου, αυτοί οι άνθρωποι να ήταν ό,τι χειρότερο σου έχει συμβεί αλλά ήταν και το καλύτερο μάθημα απ’ όλα. Μέχρι εκεί μπορούν. Αυτό κράτα.
Αυτό κράτα, φίλε μου και τα υπόλοιπα τα κανονίζει η ζωή. Μην ανησυχείς. Και την επόμενη φορά, φίλε μου, θα ξέρεις, θα τους ξεχωρίζεις από μακριά κάτι τέτοιους και θα κάνεις στροφή αμέσως γι’ αλλού. Θα κανείς στροφή, φίλε μου, για τα όμορφα, για τ’ αληθινά, που καίνε ! Πίστεψέ με, φίλε μου, τώρα πια θα ξέρεις, θα ξέρεις… και θα ζήσεις όμορφα!
Μαρία Τσιντίδου
Έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει στην Κύπρο. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουνα γεμάτη ανησυχίες, για την ανθρώπινη φύση, για την αγάπη, για τον ψυχισμό μου σε πνευματικό επίπεδο.
Το 2002, ξεκίνησα τις σπουδές μου στο Τμήμα Νομικής, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου φοίτησα 3 έτη. Στη συνέχεια με κέρδισε το θέατρο και το γράψιμο. Ήταν οι οδοί μου, προς την ανακάλυψη του εαυτού μου και των ανθρώπων γύρω μου.
Έκανα ερασιτεχνικό θέατρο στη Θεσσαλονίκη για 5 χρόνια και παράλληλα έγραφα μικρά θεατρικά για παιδάκια του νηπιαγωγείου.
Όμως η ζωή τα έφερε έτσι και μετά από 8 χρόνια στη όμορφη Θεσσαλονίκη, επέστρεψα στην Κύπρο συνέχισα τις σπουδές μου, πήρα το πτυχίο μου και εμβάθυνα περαιτέρω στη Νομική.
Όμως η ζωή μου εκφράζεται μέσα από την αγάπη μου για το γράψιμο, το θέατρο αλλά και το διαλογισμό που με φέρνει στο κέντρο μου.
