Εμένα δε μου χαρίστηκε κάτι
Εμένα δε μου χαρίστηκε κάτι. Μόνη μου πάλευα και προχωρούσα μη λογαριάζοντας τον κίνδυνο.
Ούτε βγήκα ζητιανιά να μαζέψω συναισθήματα που τα έβλεπα στους παγωμένους δρόμους να ψυχορραγούν αβοήθητα και μόνα.
Παρ’ όλο που πονούσα να βλέπω τόσο πόνο γύρω μου. Τα δανεικά που μου έδιναν χωρίς να τα ζητήσω με φόβιζαν και τα επέστρεφα αμέσως γιατί ήξερα ότι το αντίτιμο θα με γονάτιζε.
Και τα περισσεύματα τα δίνουμε στους σκύλους. Τι κι αν η ήττα ερχόταν συχνά να μου χτυπήσει καμπανάκι και να γελάσει μαζί μου βλέποντας τα στραπάτσα μου.
Μια χαρά, έλεγα, είσαι μέσα μου. Άσε τα μυξοκλάματα για καμιά δραματική ταινία. Εδώ είναι ζωή και οι ευκαιρίες δεν κρατάνε για πάντα. Προχώρα και ας λυγίζεις.
Δεν κλάφτηκα ποτέ σε κανέναν. Γιατί τα επιφανειακά χάδια δε γιατρεύουν τις πληγές. Και όταν αιμορραγούν, λίγο βάμμα τι να τους κάνει;
Θέλω να κοιτάω μακριά και ας μη φτάνω ποτέ το στόχο μου. Εξάλλου, χωρίς στόχο και ελπίδα τι θα ήμουν; Ένα ακόμη πεθαμένο όνειρο.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
