Σ’ αγάπησα πολύ
Κάποιος, κάπου, κάποτε, μου είπε πως θα μ’ αγαπά για πάντα… και ύστερα χάθηκε.
Σκόρπια λόγια, σε φτηνή συσκευασία. Μα, για λίγο, τόσα δα, τον πίστεψα! Ήθελα να τον πιστέψω. Ήθελα να είναι αμοιβαίο αυτό που ένιωθα για εκείνον. Λαχταρούσα να είμαι δίπλα του. Πίστευα πως θα έχουμε αυτό το περιβόητο happy end. Το παραμύθι όμως άλλαξε στην περίπτωσή μας.
Ποιος ήταν ο καλός, ποιος ο κακός ακόμη δεν κατάλαβα, μα σίγουρα ξέρω πως σταμάτησε άδοξα. Ένα τέλος που στιγμάτισε τα όνειρά μου. Και δεν είναι που πληγώθηκα, είναι που τον είχα αγαπήσει με όλο μου το είναι. Είναι που δεν ήθελα να τον χάσω. Δεν μπορούσα να διανοηθώ πως θα ήταν να ζω μακριά του. Δεν είχε να κάνει με τίποτα άλλο, πέρα από την αγάπη που του είχα. Ό,τι πιο ισχυρό συναίσθημα έχω βιώσει έως τώρα. Ήταν αυτό που λέμε, αγάπη παντοτινή. Από τη μεριά μου μόνο, δυστυχώς.
Εκείνα τα λόγια του, “θα σ’ αγαπώ για πάντα”, ηχούν ακόμη στα αυτιά μου. Ήταν τόσο καθαρά σαν κρύσταλλος. Το βλέμμα του έδειχνε τόσο ειλικρινές. Ήταν που τον πίστεψα. Που μ’ έκανε να τον εμπιστευτώ. Ήταν που έλιωνα για εκείνον.
Πείτε μου, πώς μπορώ να προχωρήσω παρακάτω; Τι βάλσαμο γιατρεύει την καρδιά μου; Ένα μυστικό αν γνωρίζει κανείς, να μου πει. Μυστικό που να λέει πώς ξεπερνάς τον πρώτο σου έρωτα.
Και είχα τόσα να του δώσω. Τόσα να του πω. Μα είναι αργά πια. Μέσα μου κατοικεί η θλίψη. Μα θα βρω την άκρη κάποτε. Η αγάπη δεν πρέπει να μένει φυλαγμένη. Πρέπει να σκορπίζεται. Και είναι άνθρωποι εκεί έξω που διψούν για μια σταγόνα της. Αξίζει να την έχουν. Αξίζω να τη χαρίσω αλλού πια. Δεν παλεύεται η ζωή δίχως εκείνη.
Το δεύτερο αγαθό μετά την υγεία, αγάπη!
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
