Φίλες

Η χρονιά έφτανε στο τέλος και μαζί και η φοιτητική ζωή. Το αποχαιρετιστήριο πάρτι είχε τεράστια επιτυχία, απόψε ήταν όλοι εκεί. Η φαρμακευτική με τόσα κορίτσια ήταν πόλος έλξης για αγόρια από όλες τις σχολές. Το πάρτι είχε αρχίσει να ασφυκτιά από τον κόσμο, οι δυο φίλες κατέφθασαν μετά από έναν μαραθώνιο προετοιμασιών. Διέσχισαν με καμάρι την αίθουσα αφού ένιωθαν όλα τα βλέμματα πάνω τους και κάθισαν να απολαύσουν τα κοκτέιλ τους στην ωραιότερη γωνία της αίθουσας. Τα κορίτσια συζητούσαν δυνατά και γελούσαν όταν τις πλησίασαν οι φίλοι τους.

Μαζί τους ήταν και ένας άγνωστος νεαρός με αφοπλιστικό χαμόγελο. Η Κλαίρη τότε έστριψε το κεφάλι της απότομα και ψιθύρισε προς την Έλενα,’’ δικός μου’’ . Η Έλενα είχε τόσο απορροφηθεί από την όμορφη παρουσία του Αλέξανδρου που η δήλωση της Κλαίρης την χτύπησε σαν κεραυνός εν αιθρία, είχε προλάβει. Αυτή ήταν η αρχή της ευτυχίας της Κλαίρης και της δυστυχίας της Έλενας. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο της φιλίας δεν είχες δικαίωμα να διεκδικήσεις τον άντρα που είχε καπαρώσει η φίλη σου έστω και εάν έβλεπες ότι δεν της ταίριαζε καθόλου.

Η αλήθεια ήταν ότι η Κλαίρη χρησιμοποιούσε διάφορα τεχνάσματα για να κατακτήσει τον Αλέξανδρο χωρίς να είναι ερωτευμένη μαζί του. Μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερε να τον έχει ταίρι της. Η Έλενα αν και πίστευε ότι αυτός ήταν ο έρωτας της ζωής της, φρόντιζε να μην τον συναντά ποτέ, ούτε καν τυχαία. Έτσι πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια, η Κλαίρη τώρα οδηγούσε πλώρα την σχέση της προς τον γάμο. Ζήτησε μάλιστα- με αυτόν τον τρόπο του δεν δέχομαι αντίρρηση-να γίνει η Έλενα η κουμπάρα τους. Έτσι ολοκληρώθηκε η ευτυχία της Κλαίρης ενώ η Έλενα ζούσε στο απόλυτο την δυστυχία της. Η Έλενα δέχτηκε να την παντρέψει αλλά την ημέρα του γάμου προσπαθούσε αλλά μάταια να διαχειριστεί την θλίψη της.

Το ζευγάρι έμεινε μαζί για τρία περίπου χρόνια μετά υπέγραψαν για ένα συναινετικό διαζύγιο και ο καθένας πήρε τον δρόμο του. Παιδιά δεν υπήρχαν ούτε και κοινά περιουσιακά στοιχειά και έτσι ήταν όλα πιο εύκολα. Η Κλαίρη τώρα συναντούσε την Έλενα συχνότερα και δεν έχανε ευκαιρία να κατηγορεί τον πρώην σύζυγο.
Η Έλενα παρότι είχε γνωρίσει κάποιους άντρες δεν είχε καταφέρει να ξεχάσει τον Αλέξανδρο αλλά ούτε και τώρα έβρισκε το θάρρος να μιλήσει γι αυτό στην Κλαίρη. Πίστευε ότι είναι ανήθικο να φερθεί έτσι στην φίλη της τώρα που περνά την δυσκολία του διαζυγίου. Κρατούσε όλη την θλίψη μέσα στην ψυχή της και περίμενε να δώσει η ζωή μια λύση στο πρόβλημα της. Η Κλαίρη από την άλλη πλευρά δεν ήταν και ακριβώς πονεμένη μάλλον θυμωμένη ήταν γιατί δεν πήγαν τα πράγματα όπως τα ήθελε.

Χρειαζόταν οπωσδήποτε την Έλενα για να μπορεί να κυκλοφορεί και για να αναζητήσει με την ησυχία της τον αντικαταστάτη του τέως. Έτσι καθώς ήταν χειριστική σαν χαρακτήρας, επέβαλε με το έτσι θέλω τις απόψεις της. Η Έλενα αν και δεν ήθελε να κάνει συνεχώς συντροφιά με την Κλαίρη δεν της ήταν και εύκολο να την αποφύγει. Έβγαινε μαζί της ανεχόταν τις υστερίες της και την ατελείωτη πολυλογία της και φυσικά δεν πρόδιδε το πρωτόκολλο της φιλίας. Δεν ζητούσε τίποτα για τον εαυτό της γιατί έκρινε ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και γιατί πάντα έδινε προτεραιότητα στις ανάγκες των άλλων. Είχε έναν κώδικα ηθικής που αφορούσε μόνο την ίδια λες και ήταν μόνο αυτή υπεύθυνη για ότι συνέβαινε στη ζωή την δική της αλλά και των άλλων. Οι επιθυμίες της έμοιαζαν ελαττωματικές και άρα ακατάλληλες.

Η Κλαίρη δεν νοιαζόταν καθόλου για την φίλη της ούτε και την είχε προτρέψει ποτέ να μιλήσει για όσα την απασχολούσαν και την μελαγχολούσαν. Ήταν σαν να μην τα έβλεπε ήταν σαν να μην την έβλεπε. Έτσι σαν να μη πέρασε μια μέρα, ένα βράδυ καθώς έτρωγαν σε ένα γραφικό εστιατόριο, η Κλαίρη έδειξε έναν κύριο και δήλωσε με τον γνωστό της τρόπο, αυτός είναι ‘’δικός μου’’.

Παρασκευή Φωτοπούλου