Παιχνίδι είναι, παιδί μου, ο πόλεμος
Κι άλλοι ξεριζωμένοι θα μας χτυπήσουν σήμερα ξαφνικά την πόρτα. Μια αγκαλιά που θα τους ανοίξουμε, τι να τους κάνει όταν τα έχουν χάσει όλα;
Και τα υλικά ίσως κάποτε να τα ξαναφτιάξουν. Τις ζωές τους, όμως; Πώς να τις αναστήσουν;
Εκείνους που έπρεπε να μείνουν πίσω, άραγε θα τους ξαναδούν ποτέ;
Χρόνια τώρα η ιστορία επαναλαμβάνεται και η ανθρωπότητα δοκιμάζεται επειδή κάποιος ξεπερνάει τα όρια.
Και εμείς δε διδασκόμαστε. Ούτε οι τραγωδίες που πέρασαν οι πρόγονοί μας μας αγγίζουν.
Και τα ευτυχισμένα χαμόγελα των παιδιών τα εξαφανίζει ο βομβαρδισμός που τόσο ξαφνικά συντάραξε το σύμπαν και οι φωνούλες τους χάθηκαν.
Μόνο συντρίμμια και πτώματα παντού, χωρίς συγνώμες. Και οι αποχωρισμοί αβάσταχτοι.
Τα λόγια φτωχά της μάνας να παρηγορήσει τα τρομαγμένα βλαστάρια της που κόπηκε τόσο ξαφνικά το παιχνίδι τους.
Και τα καταφύγια που τρέχουν να κρυφτούν, τι είναι;
Πώς να τα κάνεις να καταλάβουν;
Πώς να τους ζητήσεις συγνώμη που τα έφερες στον κόσμο αυτό για να πονέσουν;
Πόσα ψέματα να τους πεις πως ο μπαμπάς θα γυρίσει σύντομα; Ότι θα είναι καλά.
Πώς όλα αυτά που ζούνε να πιστέψουν πως είναι ένα παιχνίδι;
Αυτό που πρέπει σαν παραμυθάκι να τους πεις και ας μην καταλάβουν καλά, είναι:
“Παιχνίδι είναι, παιδί μου, ο πόλεμος. Παιχνίδι, όμως με αληθινά πυρά, όχι σαν κι αυτά που παίζεις με τους φίλους σου με τα όπλα παιχνίδια που σου αγόρασα. Και οι πύραυλοι, τα τανκ και οι βόμβες σκοτώνουν. Αλλά δε σκοτώνουν τους κακούς, εκείνους που μας βάζουν σε κίνδυνο, μα τους αθώους. Σκοτώνουν παιδιά σαν και σένα που ήρθαν στη ζωή για να συναντήσουν το σκληρό της πρόσωπο.
Αυτό που θέλω να σου πω με πόνο καρδιάς, είναι:
‘’ΣΥΓΝΩΜΗ’’
Όσο σκληρή και δυνατή κι αν θέλω να δείχνω για σένα, λυγίζω, παιδί μου, μπροστά στα αθώα τρομαγμένα σου μάτια.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
