Ωραίοι ως Έλληνες
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, είδε μπροστά στα αθώα μάτια του, να θανατώνουν τον πατέρα του στη τρυφερή παιδική ηλικία των δέκα ετών.
Ο αθεράπευτος πόνος και το μεγάλο πένθος του, άναψαν μέσα του τη σπίθα της θέλησης για αποτίναξη της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό κι έγινε φωτιά η επιθυμία να βγει ζωντανό το όνειρο για μια ελεύθερη πατρίδα ξανά.
Η φλόγα της πίστης σιγόκαιγε ψυχές Ελλήνων σε διάσπαρτα μέρη της χώρας. Έπρεπε να βρουν τρόπο να γνωρίζουν ο ένας τον άλλον μυστικά χωρίς ν’ αναγνωριστούν οι διαφορετικοί τους σκοποί που είχαν θεριέψει μέσα τους και ποθούσαν όσο τίποτε άλλο ν’ αναπνεύσουν ξανά την ελευθερία, πληρώνοντας το οποιοδήποτε κόστος γι’ αυτό, ακόμα και με την ίδια τους τη ζωή.
Από την ιδιαίτερη οσμή του σκόρδου που είχε η ανάσα ανθρώπων, καταλάβαιναν πως ήταν γνώστες της Ιδέας της Εθνεγερσίας κι έτσι με μυστικότητα, εχεμύθεια, προσοχή και μεθοδικότητα, κατέστρωναν σχέδια ξαφνικών εξεγέρσεων, συντονισμένων επιθέσεων και κέρδιζαν έδαφος στην Ελληνική Επανάσταση που ξεκινούσε.
Στην καταστροφή του Δράμαλη που συνέβη στη μάχη στα Δερβενάκια, αναδείχτηκε η στρατηγική ευφυΐα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη καθώς ο πολυμήχανος αρχιστράτηγος σκέφτηκε να δέσουν κεριά στα κέρατα γιδοπροβάτων που απλώθηκαν περιμετρικά σε όλη την έκταση και οι Τούρκοι ξεγελασμένοι στα χαμηλά, ξαφνιάστηκαν με τον κόσμο που έβλεπαν να κρατάει τα αναμμένα δαδιά από τα ψηλά σημεία που βρίσκονταν!
Ο Γέρος του Μοριά ήταν φοβερά οξυδερκής, αθυρόστομος και καυστικός μέσα στην αλήθεια του που τον ξεχώριζε από τους υπόλοιπους οπλαρχηγούς.
Όλοι οι Έλληνες διέθεταν φωτιά ασίγαστη και διακαή πόθο για μάχες με σκοπό την απελευθέρωση χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπήρχαν και αρκετοί που ήθελαν ηγετική θέση στις επιχειρήσεις και υπονόμευαν με τις πράξεις τους την θεάρεστη Ιδέα της Επανάστασης.
Η ίδια η ισχύουσα τότε Ελληνική Κυβέρνηση και πολλοί παράγοντες επίσης, όσο εξύμνησαν την ανδρεία του μεγάλου μας ήρωα άλλο τόσο τον αδίκησαν κλείνοντάς τον στη φυλακή ουκ ολίγες φορές και σε κάθε στενότητα πολιορκίας στις μάχες που μαίνονταν, τον απελευθέρωναν καθώς ήταν ο μόνος που κατάφερνε να εξουδετερώσει οποιαδήποτε απειλή.
Ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, πολύπαθος στο σώμα του, βασανιζόταν για χρόνια με υπολείμματα πάμπολλων τραυματισμών από τα πεδία των μαχών που επηρέασαν καθοριστικά τον ευαίσθητο ψυχισμό του, διατηρώντας όμως αναλλοίωτη τη βαθιά πίστη του στον Τριαδικό Θεό, την Πατρίδα και τη λαχτάρα του να δει την Ελλάδα ελεύθερη ξανά.
Αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που δέχθηκε και ο ίδιος πισώπλατα μαχαιρώματα από ομοϊδεάτες του.
Χαρακτηριστική παραμένει η φράση του προς τον Γέρο του Μοριά λίγο πριν οδηγηθεί ο πρώτος πάλι στις φυλακές:
” – Θοδωρή, εκεί που πας, φύλα μου κι εμένα μια γωνίτσα.”
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
