Προχωρείς ανάμεσα στο πλήθος νιώθοντας έντονα την ανάγκη να είσαι αρεστός; Επιθυμείς την έγκριση για το σύνολο της προσωπικότητάς σου εξωτερικά και εσωτερικά; Αυτές οι σκέψεις ενυπάρχουν και ξεπηδούν εκεί μέσα από μια άκρη του μυαλού σου;
Το παράδοξο το οποίο επαναλαμβάνεται σχεδόν παραπάνω από τις μισές φορές, είναι πως μετά την γνωριμία σου με κάποιον από αυτούς τους αγνώστους , η γνώμη του παύει να έχει ενδιαφέρον για σένα. Αναρωτιέσαι λοιπόν πως και για ποιον λόγο παραμένει η επιθυμία του ‘’να αρέσεις’’. Ποια είναι η αναγκαιότητα αυτής και πού τελικά εξυπηρετεί; Οι επιστήμονες απαντούν πως αυτό ήταν χρήσιμο για την επιβίωσή μας σαν είδος.
Πρωτίστως λοιπόν έχουμε στο DNA μας το ένστικτο, το οποίο περιέχει καταγεγραμμένες πληροφορίες από την αρχή της ζωής του ανθρώπινου είδους στη γη. Σε δεύτερο επίπεδο δρουν στον ανθρώπινο εγκέφαλο οι βαθιά αποτυπωμένες κοινωνικές διδαχές του τύπου «να είσαι καλό παιδί» και «τι θα πει ο κόσμος;». Κατ’ επέκταση το σύνολο των πληροφοριών στο υποσυνείδητο ενεργεί αυτοματοποιημένα και σχεδόν ανεξέλεγκτα.
Πολύ συχνά η αυτοεκτίμησή μας συνδέεται στενά με τα όσα πιστεύουν οι άλλοι για μας. Ασυνείδητα αναζητούμε την επιβεβαίωση και φτάνουμε να ‘’ζητιανεύουμε ‘’ τη θετική αξιολόγηση από κατ’ ουσίαν άγνωστους ανθρώπους. Χωρίς να σκεπτόμαστε καθόλου πως έχουν διαμορφωθεί εκείνοι σαν προσωπικότητες και εάν σε μας θα ήταν αποδεκτοί. Είμαστε σε ένα φαύλο κύκλο αναξιόπιστων αντιλήψεων που περιλαμβάνει σαν κυρίαρχη προσδοκία πως η αντίδραση του κοινού θα έπρεπε να είναι οπωσδήποτε θετική ως προς εμάς.
Ας μην ξεχνάμε όμως πως εάν οι πράξεις μας δεν πληγώνουν τους άλλους ανθρώπους δε χρειάζεται να ανησυχούμε για τη γνώμη τους. Επίσης είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων των ανθρώπων να εκφράζονται ως εαυτοί μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις γιατί αυτός είναι και ο ρόλος τους. Ο Charles Cooley (Αμερικανός κοινωνιολόγος) στο looking-glass self αναφέρει: «Δεν είμαι αυτό που νομίζω ότι είμαι και δεν είμαι αυτό που νομίζεις ότι είμαι. Είμαι αυτό που νομίζω ότι νομίζεις ότι είμαι».
‘’Οι περισσότεροι από εμάς δεν ζούμε τα όνειρα μας επειδή ζούμε τους φόβους μας’’, λέει πολύ εύστοχα ο Les Brown (motivational speaker).Ένας τεράστιος φόβος που κρέμεται σαν Δαμόκλειος σπάθη είναι η γνώμη των άλλων. Δημιουργεί αξεπέραστα εμπόδια και μια σειρά λανθασμένων επιλογών αυτή η σκέψη. Να σκέφτεσαι λοιπόν λιγότερο τι είσαι για τους άλλους και περισσότερο αυτό που είσαι για τον εαυτό σου. Εξάλλου ο κόσμος υπερχειλίζει από αναρίθμητες συγκρίσεις και αυτό φαίνεται δε θα εξαλειφτεί. Είμαστε ο καθένας μας μοναδικός και έχουμε το δικαίωμα της επιλογής να είμαστε αυτό που θέλουμε εμείς.
Ας γίνουμε πιο ευγενικοί με τον εαυτό μας και όχι με την επίπλαστη ευγένεια που συχνά δείχνουμε προς τους άλλους αλλά με την καθαρή και την αυθεντική ευγένεια ψυχής. Ας σταθούμε και λίγο να απολαύσουμε όσα καταφέραμε να αποκτήσουμε γιατί είναι βέβαιο ότι είναι προϊόν αγώνα και προσπάθειας. Να αντιστεκόμαστε όταν οι άλλοι προσπαθούν να μας συμπαρασύρουν στο δικό τους επίπεδο και κυρίως να αντιστεκόμαστε να δίνουμε εξηγήσεις για αυτό που είμαστε. Να αντιστεκόμαστε στην επιθυμία για τελειότητα! Αλλά ας μην παραιτούμαστε από την προσπάθεια να παραμένουμε ανθρώπινοι!
Παρασκευή Φωτοπούλου
Αγαπώ να διαβάζω και ειδικά Ελληνική Μυθολογία όταν έχω ελεύθερο χρόνο ασχολούμαι με την συγγραφή κειμένων.
