Τέλος!
Αγρίεψε το μέσα μου, σου λέω. Μην κάνεις βήμα προς εμένα. Δεν είμαι αυτή που κάποτε έκανες ό,τι ήθελες. Άλλαξα. Μεγάλωσα. Δεν έχω χρόνο για σπατάλη. Μάζευα και μάζευα μέχρι που φώναξα “τέλος!”. Τέλος σε όσους καταπίεζαν τις χαρές μου. Έπαψα να είμαι το καλό παιδί. Καλό παιδί συνεχίζω να είμαι, αλλά εκείνοι που ήταν μαθημένοι στα “ναι” μου, στράβωσαν όταν σταμάτησα να τα λέω.
Δε μ’ ενδιαφέρει η γνώμη τους πια. Δε με νοιάζει αν καίγονται. Αρκετό καιρό ήμουν νερό που τους ξεδιψούσε. Κάποιες φορές ξεπερνούσα και τις δυνάμεις μου. Τέλος, όπως σου είπα. Καιρός να κοιτάξω τον εαυτό μου. Καιρός να ξεκουραστώ όποτε θέλω. Να βγω με όποιον με ηρεμεί. Να κλείσω το σπίτι μου, σε όσους δε θέλω. Να κόψω παρτίδες γενικά με όσους περιμένουν μόνο κάτι από μένα.
Άνθρωπος είμαι κι εγώ. Γονατίζω, πέφτω, ζορίζομαι μα δε γίνομαι τσιμπούρι σε κανέναν. Θέλω δίπλα μου καλούς φίλους. Να φεύγουν από κοντά μου και να μη με κατακρίνουν παρακάτω. Το ίδιο ισχύει και για κάποιους συγγενείς. Αυτοί και αν θέλουν να έχουν τον έλεγχο των άλλων.
Άλλαξα πια. Θέλω να περνάω ποιοτικό χρόνο. Δε θέλω ό,τι έζησα παλιά. Κάθε ηλικία έχει και τα δικά της. Είναι όμορφο που μεγαλώνω και εκτιμώ την πολύτιμη ύπαρξή μου. Λατρεύω το νέο μου εαυτό. Τι πιο υγιεινό και όμορφο να με σέβονται όπως τους σέβομαι κι εγώ;
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
