Δαίμονες
Μ’ εξουσιάζουν δαίμονες. Αλύγιστοι βασανιστές που παλεύουν για την εξουσία μέσα μου. «Έλα, παραδώσου» σιγοψιθυρίζουν με υποχθόνια χαμόγελα. Σηκώνω το βλέμμα μου και αντικρίζω τις γελαστές άκρες των χειλιών τους ανάμεσα στο μαύρο των σκιών, στις κρυψώνες του μυαλού και στα βάθη της ψυχής μου που σουλατσάρουν κάνοντας πλιάτσικο, εκμεταλλευόμενοι την αναρχία που τους κάνει να αισθάνονται δυνατοί.
«Έλα αφού είναι θέμα χρόνου» λένε και δυναμώνει η τρέλα και η απόγνωση στα σπλάχνα μου, σαν δίνη που μπερδεύει τις σκέψεις, σαν βαρυχειμωνιά, σαν το μανιασμένο άνεμο που κάνει τα γόνατα μου να τρέμουν…
Αντιστέκομαι μένοντας συγκεντρωμένη στην φωτεινή ακτίνα της λογικής που βλέπω να εισβάλει από μια χαραμάδα τ’ ουρανού μου και να καταλήγει κάπου αρκετά μακριά μου, εκεί που αν αντέξω να φτάσω θα είναι ζεστά, γαλήνια, εκεί που θα είναι καλοκαίρι, που θα μυρίζει ζωή. Σ’ εκείνο το στρογγυλό ξέφωτο που θα με κάνει να νιώσω πως πέρασε ο κίνδυνος. Εκεί που θα είμαι και πάλι ασφαλής. Εκεί που η τρέλα δεν θα μπορεί να με σαγηνεύσει όσο κι αν με φλερτάρει…
Μαρία Χαρίτου