Ας «μιλήσουμε» για τη διαφορετικότητα. Λέξη χιλιοειπωμένη, ίσως παρεξηγημένη, με πολλές αναφορές σε αυτή σε άρθρα και κουβέντες. Έννοια βαρυσήμαντη, κλείνει μέσα της το δικαίωμα των ανθρώπων να είναι αυτό, ακριβώς, που είναι, τo σεβασμό που θα έπρεπε να εισπράττει κάθε ανθρώπινο ον και την αποδοχή ως προς οποιονδήποτε ο οποίος δε μας μοιάζει.
Η διαφορετικότητα είναι μία φυσιολογική συνθήκη και αφορά όλους μας. Είμαστε όλοι διαφορετικοί μα όλοι ίσοι. Η διαφορετικότητα δεν είναι λόγος περιθωριοποίησης ή οίκτου, δεν είναι μια κατάσταση που χρήζει άμυνας, επιφυλακτικότητας ή φόβου. Όλοι μας είμαστε μέρος της διαφορετικότητας και ευτυχώς. Ένας κόσμος με πανομοιότυπους ανθρώπους δε θα εξελισσόταν.
Αν μάθουμε τα παιδιά μας να αποδέχονται τη διαφορετικότητα ως μια φυσιολογική κατάσταση που όντως είναι, δε θα τα τρομάζει πια, δε θα αναπτύσσουν άμυνες απέναντι στο διαφορετικό και θα συνυπάρχουν μαζί του ως μέρη αυτού. Δύσκολη υπόθεση όλο αυτό, ναι. Διότι γαλουχούμε τα παιδιά μας βάσει των προτύπων και των συμπλεγμάτων που «κουβαλάμε» από τους δικούς μας γονείς. Τα «φορτία» που έχουμε κληρονομήσει από τη μαμά και τον μπαμπά που θέλουν τον εύσωμο «χοντρό», τo μελαμψό «γύφτο», τον ντροπαλό «καθυστερημένο», δεν απαγκιστρώνονται εύκολα από τις ιδιοσυγκρασίες μας ακόμα και σήμερα, εν έτει 2021.
Αν σπάσουμε όμως την αλυσίδα των συμπλεγμάτων διότι πραγματικά το πώς βλέπουμε τον κόσμο και τους ανθρώπους βασίζεται σε δικά μας συμπλέγματα, αν εμείς κατανοήσουμε το τι μας συμβαίνει και πάψουμε να αναπαράγουμε τέτοιες συμπεριφορές, αν αποδεχτούμε ότι η ρίζα του προβλήματος είμαστε εμείς οι ίδιοι, τότε θα μπορέσουμε να διαπαιδαγωγήσουμε και τα παιδιά μας πάνω στην έννοια του διαφορετικού.
Ας αρχίσουμε από εμάς. Ας σπάσουμε την αλυσίδα των κόμπλεξ τώρα. Πριν θρηνήσουμε άλλα θύματα. Νεκρά ή ζωντανά.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια… Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά…
