Είσαι μια ψυχή φλύαρη που έχει ασπίδα τη σιωπή. Βυθίζεσαι στην ησυχία του μυαλού σου και αφήνεσαι στη σιωπή να σε τυλίξει σαν απαλό βελούδο. Εκεί κουρνιάζεις, όταν όλα γύρω σου γίνονται υστερικά πολύβουα. Αποζητάς ανθρώπους να μοιραστείς σιωπές γιατί η οικειότητα θα το επιτρέπει. Η σιωπή είναι τόπος γαλήνης και εσύ είσαι πάντα ένας μοναχικός ταξιδευτής που κατευθύνει την ψυχή του προς τα ‘κει. Επιθυμείς να απομακρυνθείς από την ταραχή του κόσμου που τη νιώθεις σαν ένα χρέος που σε βαραίνει.
Οι κοινωνίες αν και μετρούν εκατοντάδες χρόνια κοινής συνύπαρξης δεν κατάφεραν να ημερέψουν τα θεριά-ανθρώπους. Ανέλπιδος πόθος παραμένει το αντίδοτο για την ανθρώπινη αθλιότητα. Εσύ σοφά ψάχνεις σε πνευματικούς δρόμους την ομορφιά. Νιώθεις αληθινή λαχτάρα να βρεθείς μακριά από ό,τι τσαλαπάτησε η ανθρώπινη παρέμβαση. Εκεί που αν σταθείς και περιορίσεις την ανησυχία του μυαλού σου θα νιώσεις πληρωμένος. Πάντα η σιωπή θα περικλείει μυστήριο και πληρότητα. Επιθυμείς να εξουσιάσεις τη σκέψη σου και γνωρίζεις πως μόνο εάν δε σε αγγίζει οτιδήποτε έξω από ‘σένα, θα εναρμονιστείς με τη γνήσια ύπαρξη σου.
Εσύ που πείστηκες στο παρελθόν από ‘’φωνές ‘’ που σου έταζαν πως τάχα θα εκπλήρωναν τις προσδοκίες σου. Εσύ που στο βωμό της ευδαιμονίας συσσώρευες χρήματα και τα κατασπαταλούσες σαν αντίτιμο ευτυχίας ρημάζοντας στο τέλος, τον ίδιο σου τον εαυτό. Εσύ που γύρευες την ευτυχία οπουδήποτε αλλού και όχι μέσα σου. Σήμερα κάνεις χάρη στον εαυτό σου και απομονώνεις τους άχρηστους ήχους και επιθυμείς να ζήσεις κόντρα σε όλα εκείνα που σε περιορίζουν και σε λιγοστεύουν. Επιστρέφεις πίσω στην αρχή των πάντων, στη φύση, το μεγάλο δάσκαλο και αφουγκράζεσαι ξανά την ζωή.
Υπομονετικά θα περιμένεις να ξημερώσει και θα αντικρίσεις το πρώτο θαύμα. Ο Ήλιος, να κυριαρχεί αβίαστα και το φως να νικά το σκοτάδι, με τρυφερές ρόδινες ακτίνες. Έχοντας απέραντο σεβασμό θα αντιληφτείς ότι τα θαύματα γύρω σου είναι αμέτρητα και εναλλάσσονται. Θα κατευθυνθείς στην ακροθαλάσσια, μιας και η θάλασσα έχει τόσα να διηγηθεί, θρύλους και περιπέτειες θαυμαστές και εσύ θα την αφουγκραστείς. Έκπληξη και μαγεία θα νιώσεις την ώρα του δειλινού καθώς θα ο ορίζοντας θα βάφεται κόκκινος και ο Ήλιος θα χάνεται. Όταν η νύχτα και θα έχει απλώσει τα μαύρα πέπλα της τότε θα σου αποκαλυφτούν τα αστέρια. Μυριάδες λάμψεις θα πλημμυρίσουν την απεραντοσύνη και το υπέροχο σύμπαν θα προβληθεί. Εκεί στην αστροφεγγιά θα αφήσεις την ψυχή σου να ακολουθήσει τους πλανήτες στην ατέρμονη τροχιά τους. Τότε θα αντιληφθείς την αιωνιότητα της στιγμής. Την οδύνη και τη λύτρωση. Τότε ίσως και να ξεστομίσεις: τι όμορφος που είναι ο κόσμος!
Παρασκευή Φωτοπούλου
“Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυκτα
Όλα τα δάχτυλα
Σιωπή
Έξω από το από το ανοικτό παράθυρο του ονείρου
Σιγά σιγά ξετυλίγεται η εξομολόγηση
Και σαν θωριά λοξοδρομάει προς τα άστρα” (ΟΔΥΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ)
Αγαπώ να διαβάζω και ειδικά Ελληνική Μυθολογία όταν έχω ελεύθερο χρόνο ασχολούμαι με την συγγραφή κειμένων.
