Δε γεννιέται θεριό ο άνθρωπος, γίνεται στην πορεία

Η αρχή του κακού ήταν η αγκαλιά που δεν έλαβε από τη μέρα που γεννήθηκε. Γι’ αυτό έγινε θεριό σε κλειδωμένο κλουβί. Δεν αγαπήθηκε καν από τους ίδιους του τους γονείς. Πώς να μεγαλώσει ετούτος ο άνθρωπος λοιπόν; Ποιος να του διδάξει μέσα από τα παραδείγματα πώς είναι η αγάπη; Η προσφορά; Η κατανόηση; Η αγκαλιά; Η αλληλεγγύη;

Ήταν ψυχρή και άγρια η προσέλευσή του σε τούτη τη γη. Μα αν κάποιος είναι υπεύθυνος για’ κείνον, είναι η μήτρα που τον γέννησε δίχως συναισθήματα και ο πατέρας του που του φερόταν σαν τέρας. Πώς να μάθει να κάνει καλό, όταν το πρώτο του δίδαγμα ήταν η αδιαφορία; Δεν ήταν υπαρκτός από τη μέρα που γεννήθηκε. Δεν ένιωσε το χάδι από κανέναν. Δεν ξέρει πως οι γονείς του ήταν ακατάλληλοι. Δεν ήξερε μάλλον.

Έτυχε μια μέρα να περνάει μπροστά από ένα πάρκο. Σάστισε όταν είδε γονείς να παίζουν με τα παιδιά τους. Στις κούνιες ένας παππούς κουνούσε το εγγόνι του. Παραδίπλα μια μητέρα σκυμμένη φιλούσε το πληγωμένο γόνατο ενός αγοριού. Στο παγκάκι δύο γονείς πρόσεχαν τα δίδυμά τους που έκαναν ποδήλατο. Έσφιξε τις γροθιές του. Δεν επέτρεψε ούτε ένα δάκρυ να κυλήσει στο πρόσωπό του. Κόντευε τα πενήντα. Δεν ήταν καιρός για να μαλακώσει.

Έσυρε τα πόδια του και έφυγε από την όμορφη εικόνα που μόλις είδε. Είχε εξάλλου τρεχάματα. Δύο ηλικιωμένοι περίμεναν από εκείνον φροντίδα. Την απαιτούσαν. Το όφειλε γιατί ήταν οι γονείς του, του έλεγαν συνέχεια και συνέχεια. Μα οι χαρούμενες φωνές στο πάρκο του είχαν καρφωθεί στο νου. Εκείνο το δάκρυ ήταν πιο ισχυρό τελικά από τις δυνάμεις του.

Βρήκε μια γωνιά και ξέσπασε σε κλάματα. Έπεσε στα γόνατα, κρατώντας το κεφάλι του και σπάραζε. Οι περαστικοί τον περνούσαν για τρελό. Δεν τον πλησίαζαν. Εκείνος όμως ο φουκαράς έκλαιγε για τα βίαια παιδικά του χρόνια. Έκλαιγε γιατί δεν του είπε ποτέ κανείς πόσο τον αγαπάει. Ένιωθε παρείσακτος σε τούτη την πλάση. Έψαχνε να βρει σε τι έχει φταίξει.

Παράλληλα, μέσα στον πόνο του, σκεφτόταν πως πλησίαζε η ώρα για τα χάπια των γονιών του. Έπρεπε να βιαστεί. Σήκωσε την κορμοστασιά του και πήρε το δρόμο της επιστροφής. Εκείνος ο σκληρός άντρας, ο ανέκφραστος, κατά βάθος είχε διαμαντένια καρδιά. Όσα και αν πέρασε, είχε ακόμη έγνοια τα τέρατα που τον γέννησαν. Άρα, ποιος είναι ο κακός στην ιστορία;

Εύη Π. Γουργιώτη