Ναι, τα κατάφερα. Έγινα πια αναίσθητος

Βγάζω και απόψε τις λέξεις μου να τις πουλήσω ξεδιάντροπα, στο πρώτο πεζοδρόμιο που θα βρω. Όχι! Δε’ μου χει μείνει ντροπή, ούτε κανένα άλλο συναίσθημα. Κανένα. Δε νιώθω τίποτα πια. Ναι, τα κατάφερα τελικά. Έγινα αναίσθητος! Σκληρός και αναίσθητος όπως πάντα ονειρευόμουν. Σκληρός και αναίσθητος όπως όλοι αυτοί που φεύγουν.

Άδειασα, και ας μην ξέρω πώς να αποκαλέσω εσένα που’ σαι απέναντί μου, όποιος και να’ σαι. “Έλα, μη σκέφτεσαι έτσι, σταμάτα να γράφεις καταθλιπτικά. Η ζωή είναι ωραία, βγες έξω στο φως. Μην κλείνεσαι σπίτι, δε σου κάνει καλό, ξεκίνα τις συναναστροφές, γίνε πιο κοινωνικός” .

Όλοι οι συμβουλάτορες παραταγμένοι στη σειρά έρχονται ο ένας πίσω από τον άλλο και σου αραδιάζουν τις “σοφίες” τους κρατώντας την ευτυχία από τα αρχίδια. Στέκουν απέναντί σου ψυχροί, με περίλυπο ύφος και… και ύστερα; Μην τους είδατε! Χαμένοι στην πρώτη κιόλας στροφή. Έκαναν το καθήκον τους άλλωστε, το κοινωνικό, το χριστιανικό, το ηθικό τους καθήκον. Τους πέρασε η καύλα. Σουλούπωσαν όπως όπως την κοινωνική τους εικόνα.

Άντε, πάμε παρακάτω. Και πολύ ασχοληθήκαμε. Ε, τι άλλο θες και εσύ, τι ζητάς; Είμαι σίγουρος πως σου’ χουν τύχει όλα, αν όχι όλα, τα περισσότερα. Μα τώρα που δεν είσαι εσύ σε αυτή τη θέση, τι σε νοιάζει; Έτσι δεν είναι; Έτσι δε γίνεται πάντα σε αυτή την κωλοζωή; Όσα φάμε, όσα αρπάξουμε, όσο και όσα πηδήξουμε.

Είπες κάτι; Γιατί δεν άκουσα; Σωστά άκουσα, δεν άκουσα τίποτα. Δυο αρνήσεις στην ίδια πρόταση. Ψυχαναλυτικλοανησυχητικό, σωστά;

Ξεπούλημα και απόψε. Ξέρεις, από αυτά, των σκληρών και των αναίσθητων αυτής της “ευαίσθητης” εποχής. Αλήθεια, με τι ευκολία αναβλύζει πλέον η ειρωνεία από μέσα μου… Βλάσφημο θα μου πεις… Ναι, για όλα έχεις κάτι να πεις… Μα, ξέρεις; Απλώς λες και δεν ξέρω και σε ποιον!

Ελένη Καρβουνάρη