Το τέλος σας δεν αργεί
Όλα ξεκίνησαν ένα συνηθισμένο πρωινό.
Συναρπαστικά βαρετό, διότι η κούραση των ημερών που είχαν προηγηθεί με είχε εξαντλήσει ψυχικά και σωματικά.
Το μυαλό μου ήταν αδιανόητα δύσκολο να συντονιστεί με το σώμα μου και να εκτελέσει τις εντολές που του έδινε.
Ψυχρός αυτός ο μήνας, γεμάτος ενστάσεις, στεναχώριες και μαυρίλες εσωτερικές.
Οι άνθρωποι παρατηρούσα ότι περιφερόντουσαν βιαστικοί με βλέμμα πότε αδιάκριτο, πότε αδιάφορο.
Στην αρχή νόμιζα ότι προσπαθούσαν να με κατανοήσουν, όχι από ουσιαστικό ενδιαφέρον αλλά μονάχα από περιέργεια, μόνο που το διάστημα εκείνο όσο φωτεινό και αν το παρουσίαζαν, ο δικός μου κόσμος ήταν σκοτεινός, μουντός και άχρωμος.
Οι στιγμές ήταν περίεργες, η μορφή μου άλλαξε, αγρίεψε, οι εσωτερικές γωνίες μου τροχίστηκαν επικίνδυνα.
Σταμάτησα να είμαι εκείνο το εύθραυστο κορίτσι που το χαμόγελό μου είχε δισταγμό και μεταμορφώθηκα.
Τα συναισθήματά μου τα έντυσα με σκληρότητα.
Έκανα εκείνη την πολυπόθητη εσωτερική επανεκκίνηση και εναλλασσόταν ο θυμός και η χαρά, η ηρεμία με την ταραχή.
Όλα γύρω μου τόσο μπερδεμένα και εγώ έτοιμη να κάνω έκρηξη θεαματική για να βάλω τα πράγματα στην σωστή τους θέση και διάσταση.
Ακρωτηρίασα μέσα σε μια στιγμή τα θέλω τους και απότομα σταμάτησαν οι χαρακτηρισμοί που εμπεριείχαν οίκτο.
Σταμάτησαν απότομα και βίαια να γδέρνουν το κορμί μου τα κοφτερά τους βλέμματα.
Η μετοίκισή μου στην άλλη πλευρά της οπτικής τους γωνίας ξεκίνησε σε μια στιγμή που κανένας δεν το περίμενε. Η μέθοδος του αιφνιδιασμού ήταν πάντα το χαρακτηριστικό μου.
Ίσως ο θυμός που κατάφερε να φωλιάσει μέσα μου για τα καλά, προετοίμαζε την αντίδρασή μου καιρό τώρα.
Ο χείμαρρος έπρεπε να ξεχυθεί από μέσα μου και εγώ ήξερα ότι θα παρασύρει σχεδόν τα πάντα στο πέρασμά του.
Η ορμή του δεν είχε σταματημό και προηγούμενο.
Λες και ξύπνησα ένα πρωί και όλα μέσα μου αφυπνίστηκαν με τρόπο μαγικό.
Και αυτό το μαρτύριο της μετάλλαξής μου θα είναι επώδυνο για αυτούς.
Η ωρολογιακή βόμβα του ρομαντισμού μου είχε εκραγεί και δεν ήμουν πλέον διατεθειμένη να υπογράψω κανένα συγχωροχάρτι σε κανέναν.
Σταμάτησα να περιορίζομαι, να καταπιέζομαι και δεν απομακρύνθηκα από κανέναν.
Το χαμογελαστό κορίτσι μετατράπηκε σε σκληρή και ανέκφραστη ύπαρξη, δίχως ίχνος συναισθήματος, με μοναδικό σκοπό να δημιουργήσω πληγές ανεπανόρθωτες.
Γιατί ήμουν αποφασισμένη ότι όταν τελειώσει αυτός ο αγώνας, θα βγάλω την πανοπλία μου, θα την καθαρίσω από το αίμα σας και εσείς θα καείτε σε μια φωτιά που όμοιά της δε θα έχετε ξαναδεί ποτέ, δε θα υπάρχει καμία έξοδος διαφυγής για εσάς μόνο ασφυξία. Το επώδυνο τέλος σας είναι πλέον γεγονός.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
