Μη ρωτάς πώς περνάω
Ρώτησες να μάθεις πώς περνάω. Είχες, μου είπαν, το κεφάλι σου σκυφτό όταν άκουγες πως συνέχισα τη ζωή μου. Τι πίστευες, αλήθεια; Τι ήθελες μάλλον να ακούσεις; Θα ήσουν ικανοποιημένος αν μάθαινες ότι ακόμη σε περιμένω; Πως ακόμη δε σ’ έχω βγάλει από την άτιμη καρδιά μου; Θα σου ανέβαζε τον πήχη σου, αν ήξερες πως είμαι στα πατώματα για σένα; Καταρρακώθηκε ο εγωισμός σου, ε;
Μα, αλήθεια, τι έψαχνες να μάθεις; Αν με νοιάζεσαι, ρώτα την επόμενη φορά, αν είμαι καλά. Το τι έκανα μετά από σένα, δε σου πέφτει λόγος πια. Δέχτηκα την απόφασή σου. Μάλλον τη σεβάστηκα. Δε σ’ ενόχλησα ούτε μια στιγμή.
Μα τι νόμιζες; Πως θα σε παρακαλούσα; Δεν υπάρχω σε τούτη τη ζωή για να καρτερώ έναν άντρα μια ζωή. Έξω κυκλοφορούν αμέτρητοι έρωτες για τον καθένα μας. Αν ενέδωσα είναι δικό μου θέμα. Εσύ τώρα, κάνε μου μια χάρη. Μην ξαναρωτήσεις αν σε σκέφτομαι, αν σε περιμένω. Αν… αν… αν… Την ίδια απάντηση θα πάρεις.
Είναι όλοι οι άνθρωποί μου μιλημένοι για το τι θα σου “σερβίρουν”. Μόνο εκείνοι γνωρίζουν πόσο πονάω ακόμη. Κάτι που εσύ, δεν πρόκειται να το μάθεις ποτέ!
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
