Στάχτη στα βράδια που έφευγες σαν τον κλέφτη. Που έσβηνες τον πόθο σου και μετά έψαχνες δικαιολογίες για να βγεις όσο πιο γρήγορα γινόταν από την πόρτα. Εκείνη την άχρωμη πόρτα που την είχες διαβεί αμέτρητες φορές. Την άνοιγες και έτρεχες στην αγκαλιά μου να χαθείς στο δικό μας τολμηρό κόσμο.
Φωτιά στο στρώμα! Στο στρώμα που πίστευα πως θα μας κρατήσει ενωμένους για πάντα. Σε’ κείνο το στρώμα που ζούσαμε τι πάει να πει να κάνεις έρωτα από αγάπη!
Κάψιμο στα σεντόνια! Στα σεντόνια που μυρίζουν ακόμη το άρωμά σου! Σε’ κεινα τα σεντόνια που έντυναν τα γυμνά κορμιά μας.
Τα κορμιά μας, που κούμπωναν αρμονικά!
Ολική καταστροφή στο υπνοδωμάτιο μου. Στο κομοδίνο μου, που άφηνες το ρολόι σου. Στην πολυθρόνα μου, που ακουμπούσες το πουκάμισό σου. Στο χαλί μου, που άφηνες ότι είχε απομείνει επάνω σου.
Όλα θα τα αλλάξω! Τίποτα να μη μου θυμίζει εσένα! Και την πόρτα μου θα χρωματίσω… Θα της περάσω ένα ζωηρό χρώμα. Ένα χαρούμενο. Να δώσω μια νότα ελπίδας στη διαλυμένη μου καρδιά. Θα αλλάξω και την κλειδαριά! Να μην ξανακούσω τα κλειδιά σου να την ανοίγουν.
Να ήμουν η αρχή και το τέλος σου επιθυμούσα. Μα χάθηκαν όλα επάνω σε εκείνο το κρεβάτι. Μήπως τελικά του δώσαμε παραπάνω αξία απ’ όση του άξιζε; Μήπως;
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
