Πόσο πολύ σε αγάπησα…

Πόσο πολύ σε αγάπησα άραγε; Με ποια δύναμη έκλεινα επιδεικτικά τα μάτια μου σε όλα σου τα λάθη, σε όλες σου τις αδυναμίες… έλεγα στον εαυτό μου πως αξίζει για σένα να παλέψω, να αναμετρηθω με όλους τους φόβους και τους δαίμονές μου. Να σ’ αγαπώ δυνατά, κάθε μέρα και περισσότερο.

Ξεσπούσες συνεχώς στην καρδιά μου. Στην καρδιά που χτυπούσε μονάχα για ‘σένα. Μια καρδιά που κατάφερες να κάνεις χίλια κομμάτια. Με διέλυσες! Πήρες όλα όσα είχα και αποχωρησες αφήνοντας πίσω σου καμμένη γη (αχ, πώς το μπόρεσες να ξερα…).

Όμως εγώ, το ορκίζομαι σε ό,τι έχω ιερό, θα ξαναγεννηθώ από τις στάχτες μου. Θα αντλήσω δύναμη από τους ανθρώπους που αγαπώ και μ’ αγαπάνε. Θα βάλω δυνατά το αγαπημένο μου τραγούδι, θα φωνάξω, θα βρίσω, θα κλάψω, θα ξεσπάσω και θα σε ξεχάσω!

Ήσουν ένα μάθημα και το πέρασα με άριστα. Η ζωή προχωράει μόνο μπροστά (για τα όνειρά μου μόνο μη ρωτάς, εκείνα τα ‘θαψα μαζί με τις ελπίδες μου τη στιγμή που μού πες το αντίο. Βλέπεις, αγάπη μου, είχαν όλα το όνομά σου).

Όσο για ‘σένα, μάτια μου, εύχομαι να καταφέρεις να γίνεις φλόγα. Να ζήσεις δυνατά  όσο ακόμη προλαβαίνεις. Λίγα δηλαδή δευτερόλεπτα πριν παγώσεις για πάντα!

Μπαρουτσάκη Μιμίκα