Δύο βήματα μπρος, δύο βήματα πίσω, προσποίηση, ξεφεύγω, στάζει ένα δάκρυ, το σκουπίζω με μια κίνηση να μην το δει κανείς, γυρίζω το βλέμμα μου, σε ψάχνω, σε βρήκα, το είδες… είδες το δάκρυ, είδες το μυστικό μου. Η προσποίηση απέτυχε. Άκουσες το κρυστάλλινό μου δάκρυ να πέφτει απ’ τα άχρωμα πια μάτια μου και με είδες. Με είδες να δακρύζω. Τι ντροπή, έμαθες το μυστικό μου. Νόμιζες πως μπορούσα μόνο να γελάω, ήταν ψέμα. Δακρύζω, κλαίω, ματώνω, πονάω κι εγώ. Το είδες.
Το βλέμμα μου δεν έχει πια την όμορφη καμπύλη που λάτρευες όταν χαμογελούσα. Έγινε λίμνη να μαζεύει τις σταγόνες των δακρύων μου. Χάθηκαν μέσα τις όλες οι ψεύτικες προσωπίδες που φορούσα καθημερινά στην προσπάθειά μου να μη μάθει κανείς ότι μπορώ κι εγώ, ένας άνθρωπος που βλέπεις μόνο να γελάει, να δακρύσω.
Φοβάμαι. Στα δάκρυά μου καθρεφτίζονται οι φόβοι μου. Τους είδες κι αυτούς; Τους είδες, το ξέρω. Πάντα παρατηρείς και την τελευταία λεπτομέρεια. Από ένα άρωμα μέχρι την ξαφνική παρουσία μια λεπτής τρίχας στα μαλλιά μου. Είδες τι φοβάμαι; Τι φοβόμουν; Τι έπαθα; Φοβόμουν μη σε χάσω και σε έχασα. Οι φόβοι πρέπει να αντιμετωπίζονται, να τους κοιτάς απειλητικά στα μάτια και να τους διώχνεις απ’ την ψυχή σου. Πώς όμως να διώξω εσένα, το μεγαλύτερο μου φόβο, την ψυχή μου την ίδια; Αδύνατο.
Άσε με να κλαίω, ξέρεις τι περνάω. Μόνο εσύ το ξέρεις, άλλωστε. Μόνο εσύ το είχες καταλάβει, μόνο εσένα άφησα να ξέρεις. Βασικά, μόνο εσύ ρώτησες. Μόνο εσύ με ρώτησες αν είμαι πραγματικά καλά. Και δεν ήμουν, το ήξερες. Για αυτό ήθελες να μάθεις, να βοηθήσεις, να τ’ αλλάξεις.
Τότε ήταν που νίκησα κάθε μου φόβο, τότε γνώρισα την ευτυχία. Κι έτσι απλά, χωρίς καν να με ρωτήσεις, μου την πήρες απότομα απ’ τα χέρια, με άφησες ξανά να προσποιούμαι μια εικονική ευδαιμονία, έφυγες και συνέχισα να κάνω αυτό που γνώριζα τόσο καλά.
Να προσποιούμαι. Πάντα με επιτυχία, πάντα σωστά. Χωρίς ποτέ κανείς να καταλάβει τι κρύβεται πίσω από την προσποίησή μου. Χωρίς ποτέ να καταφέρει κανείς να δει τα μαύρα μου δάκρυα να πέφτουν στο πάτωμα. Τα μάζευα αμέσως, πριν προλάβουν να λερώσουν. Κι ύστερα, σε έψαχνα γύρω μου, μήπως φανείς πουθενά και με δεις ξανά να δακρύζω. Μήπως με δεις να προσποιούμαι και έρθεις να με σώσεις ξανά.
Μα εσύ δεν ήσουν ποτέ πάλι εκεί. Και εγώ συνεχίζω να προσποιούμαι… κι έπειτα να σε ψάχνω… και ξανά να προσποιούμαι… μέχρι να ρθεις….
Κάτια Σταύρου Βέργα
