Γύρνα με πίσω στα παλιά. Να χαρείς, πιάσε με απ’ το χέρι και πήγαινέ με εκεί που χτύπησαν οι καρδιές μας για πρώτη φορά. Εκεί που συναντήθηκαν οι ματιές μας. Εκεί που τα χείλη μας αγαπήθηκαν. Έλα, μην αργείς.
Κλαίω απόψε για όλα αυτά τα χρόνια που ζούμε χώρια. Για όλα εκείνα που τα ζήσαμε με άλλους και όχι με μας. Για όση αγάπη στερηθήκαμε, μάτια μου. Πες μου πώς θα ξορκίσω αυτή τη νύχτα; Πώς θα ξημερώσει δίχως να με βρει για ακόμη μια φορά άυπνη;
Αν νιώθεις την αγάπη που σου στέλνω, κάνε ένα βήμα προς εμένα. Ένα βήμα μόνο. Την άλλη μέρα κάνε άλλο ένα… μη σταματήσεις όμως! Θα ‘μαι δω. Εδώ, μόνο για σένα.
Τίποτα και κανείς δεν άγγιξε την καρδιά μου όλα αυτά τα χρόνια που σε προσμένω. Από γύψο τύλιξα τα συναισθήματά μου για να μην πονέσω ξανά. Κρατώ φυλαγμένα τα χαμόγελά μου. Περιμένω να τα σκορπίσω γύρω μας όταν ανταμώσουμε πάλι. Γιατί θα βρεθούμε! Το ξέρω, το νιώθω, το πιστεύω. Έλα μόνο, να χαρείς!
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
